![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/November/6/p5.gif\")
ՀՀԿ խորհրդի անդամ Դավիթ Հարությունյանին Բրյուսելից խորհուրդ է տալիս ՀՀՇ վարչության անդամ Հովհաննես Իգիթյանը:
ՀՀՇ վարչության անդամ Հովհաննես Իգիթյանը, որը մարտի 1-ի դեպքերից հետո գտնվում է Ֆրանսիայում՝ երեկ հեռախոսով հայտնեց, որ եկել է Բրյուսել: ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը երեկ նույնպես Բրյուսելում էր ու, Բելգիայի ղեկավարներից բացի՝ հանդիպումներ ունեցավ նաեւ Եվրոպական խորհրդարանի պատգամավորների հետ, որոնց հետ հանդիպել էր նաեւ Իգիթյանը: Վերջինս մեր ենթադրությանը, թե Բրյուսելում իր գտնվելը պատահական զուգադիպություն չէր՝ այսպես արձագանքեց. «Իրոք պատահական չէ՝ երկար տարիներ է, ինչ գործունեություն եմ ծավալում այստեղ: Բայց զարմանում եմ, որ Սերժ Սարգսյանն այդքան ուշ որոշեց այստեղ գալ: Քանի որ իհարկե՝ Մոսկվան, Թուրքիան ու ֆուտբոլը խիստ կարեւոր են, բայց այստեղ շատ լուրջ գործընթացներ են ընթանում, ու Եվրամիությունն էլ մեր հիմնական տնտեսական գործընկերներից է, որը միլիարդներ է ծախսել Հայաստանը զարգացնելու համար ու շարունակում է ծախսել: Ուստի համարում եմ, որ ՀՀ-ն պետք է ավելի մեծ ուշադրություն դարձնի եվրոպական մարմիններին, թեկուզ նրա համար, որ մեր պատգամավորները վերջապես հասկանան ԵՄ եւ ԵԽ տարբերությունը»:
Հովհաննես Իգիթյանը նաեւ արձագանքեց այն հայտարարություններին, որ երեկ արել էր ԵԽԽՎ-ում մեր պատվիրակության ղեկավար Դավիթ Հարությունյանը՝ մասնավորապես ոստիկանական ցուցմունքների հիման վրա դատապարտելու անթույլատրելիության մասին. «Սա ոչ թե իրավական, այլ քաղաքական պահանջ է, քանի որ իրավական առումով՝ այստեղ խնդիր չկա: ԵԴ-ում եղել են նախադեպեր, եւ եզրակացությունը եղել է այն, որ դա ինքնին արգելք չէ: Եվ այս պարագայում, կարծում եմ, որ լավագույն լուծումը կլիներ համաներումը»: Որոշակիացրել էր, թե այն պետք է կիրառվի մասնավորապես ոստիկաններին դիմադրություն ցույց տված անձանց վերաբերյալ:
Հովհաննես Իգիթյանն այս կապակցությամբ ասաց. «Հաշվի առնելով իմ վերջին շփումները Եվրոպայի խորհրդում՝ պետք է ասեմ, որ այնտեղ հստակ գտնում են, թե այն գործերը, որոնք հիմնված են միայն ոստիկանների ցուցմունքների վրա՝ անընդունելի են, եւ այստեղ պարզ երեւում է քաղաքական ենթատեքստը: Եվ ես համոզված եմ, որ այդ անձինք՝ դիմելով Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան, հետագայում կստանան ե՛ւ բարոյական (որքանով որ դա հնարավոր է), ե՛ւ նաեւ ֆինանսական փոխհատուցումներ: Բայց այստեղ կա երկրորդ հանգամանքը, որի վրա Դավիթ Հարությունյանը, խոսելով համաներման մասին, ինձ թվում է՝ ուշադրություն չի դարձրել: Եթե հետեւենք մարտի 1-ի դեպքերին՝ պարզ երեւում է, որ ոստիկանությունը գերազանցել է իր լիազորությունները: Եվ անիմաստ է խոսել նրանց ցուցաբերված դիմադրության մասին, երբ որ ցանկացած հակազդեցություն համարվում է բնական, եթե ոստիկանը գերազանցում է իր լիազորությունները: Ասենք, եթե ոստիկանը փողոցում մոտենա մեկին ու փորձի խլել նրա իրերը կամ բռնություն գործադրել՝ պարզ է, որ այդ մարդը պիտի դիմադրի: Այդ դեպքում, երբ հաստատվում է, թե ոստիկանը գերազանցել է իր լիազորությունները՝ ոչ մի երկրում մարդուն չեն դատում դիմադրության համար՝ բացառությամբ Հայաստանի: Եվ թեկուզ «Մարտի 1»-ի ԱԺ ժամանակավոր հանձնաժողովի անդամների հայտարարություններից հետո, երբ արդեն պարզ է, որ ոստիկանները 7-ից շուտ են եկել Ազատության հրապարակ ու չպետք է անեին այն, ինչ արեցին՝ հստակ է, որ գերազանցել են իր լիազորությունները: Ու նույնիսկ եթե եղել է դիմադրություն (որը շատ հաճախ չի էլ եղել՝ ուղղակի ոստիկաններն են այդպիսի ցուցմունքներ տվել), մարդկանց չի կարելի դրա համար ազատազրկել:
Ամենակարեւորը. ինձ թվում է, եթե Դավիթ Հարությունյանը հետեւում է գոնե մամուլի հրապարակումներին՝ պարզ երեւում է, որ կան ե՛ւ սարքված գործեր, ե՛ւ սուտ ցուցմունքներ՝ պետության ներկայացուցիչների կողմից, ե՛ւ դատավորների կողմից իրենց լիազորությունները սխալ իրականացնելու դեպքեր: Եվ նա պետք է առաջին հերթին խոսի նման արարքների պատասխանատուներին պատժի ենթարկելու մասին: Երբ որ սուտ ցուցմունքների վրա գործ է կառուցվում՝ քննիչը պիտի դատվի կամ էլ դատավորը, որը սխալ վճիռ է կայացնում: Այս ամենը շատ ավելի վտանգավոր է պետության համար, քան այն բանաձեւը, որ կընդունի ԵԽԽՎ-ն»:
Քանի որ մարտի 1-ից հետո ընդհատակում գտնվող շատ անձինք՝ Արամ Մանուկյանը, Վահագն Խաչատրյանը եւ այլք, արդեն հրապարակավ են շարունակում իրենց գործունեությունը՝ Հովհաննես Իգիթյանից հետաքրքրվեցինք, թե մտադի՞ր է վերադառնալ Երեւան: «Այստեղ գտնվելու առաջին իսկ օրվանից արդեն ընդհատակում չէի, եւ հենց առիթ եղավ՝ միանգամից մատնանշեցի, թե որտեղ եմ եւ ինչ եմ անում,- պատասխանեց նա:- Եվ չնայած դա դուր չի գալիս որոշ մարդկանց ու թերթերի՝ ես կարողացել եմ այստեղ հասցնել ճշմարտությունը, անգամ սարքված գործերը, կարողացել ենք որոշակիացնել այն հոդվածները, որոնք կարելի է համարել քաղաքական: Այս ամենը շատ կարեւոր է, եւ ընթացող գործընթացը՝ օգտակար»: Իսկ Հայաստան վերադարձի կապակցությամբ ասաց. «Չեմ կարծում, թե հիմա լուրջ բաներ փորձեն անել, բայց անախորժություններ՝ վրեժխնդրության ձեւով կլինեն, քանի որ որոշ մարդկանց հաստատ դուր չի գալիս, որ եվրոպական պաշտոնյաները վստահում են իմ ասածներին»:
