![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p17.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p3.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p2.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p7.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p4.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/December/19/p6.jpg\")
Ձմեռային օլիմպիական խաղերի ծրագիր ընդգրկված մարզաձեւերի մեջ ամենադիտարժաններից մեկը դահուկացատկն է՝ տիպիկ նորվեգական մարզաձեւ, որն ստեղծվել է Մորգեդալ քաղաքում: Սակայն Նորվեգիայում առաջին մրցումն անցկացվել է Տրուսիլում՝ 1862 թվականին: Դահուկացատկի պարբերական առաջնությունների ծննդավայրը, սկսած 1879 թվականից, Օսլոն է, բայց հանգամանքների բերումով դրանք 1892-ին տեղափոխվեցին Հոլմենկհոլ, որտեղ էլ անցկացվում են մինչեւ այսօր, սակայն արդեն աշխարհի գավաթի խաղարկության լիարժեք փուլի կարգավիճակով:
Ձմեռային դահուկացատկն ունի մի քանի մրցաձեւ, որոնք տարբերվում են միայն ոստնակների չափերով: Դրանք են.
Փոքր ոստնակ՝ ցատկի միջին հեռավորությունը՝ 80-110 մետր:
Ավանդական ոստնակ՝ ցատկի միջին հեռավորությունը՝ 110-140 մետր:
Մեծ ոստնակ՝ դահուկորդն օդում ճախրում է 180-240 մետր,
Դահուկացատկում մինչեւ անցած դարի 80-ական թվականները հաղթողը որոշվում էր բացառապես ցատկի երկարությամբ: Տեխնիկայի վրա ուշադրություն չէր դարձվում: Սակայն նոր տեխնոլոգիաների ներմուծումից հետո (պլաստիկ դահուկ, օդաճեղքիչ մարզազգեստ) օրակարգային դարձավ նաեւ ցատկի դիտարժանությունը: Դրա համար էլ այսօր մրցավարները գնահատում են եւ հեռավորությունը, եւ ցատկի կատարման տեխնիկան:
