Մեր լավագույն մտավորականներից մեկը, որին շատերը ճանաչում են, վաղուց այն կարծիքին է, թե հայ թատրոնը մեռել է: Այլ մասնագետների կարծիքով սա մի ուրույն տեսակետ է՝ թատրոնը լավ էլ ապրում է, նոր ներկայացումներ են դրվում, բնագավառը ոլորտային բազմազանություններով առաջ է գնում:
Այսօր բարձր գրականություն չի ստեղծվում, գրականությունը մեռնում է, խորհրդային շրջանում եթե տաղանդավոր գրողների եւ բանաստեղծների հրավառություն էր, ապա հիմա միջակություններն են եղանակ ստեղծում, նրանք են դաշտը ներկայացնողները:
Նույնն է մյուս ասպարեզներում՝ կերպարվեստ, երաժշտություն, ճարտարապետություն… Այն, ինչ ստեղծվում է մեր օրերում, հիմնականում թիրախային է՝ անխնա քարկոծման ենթակա: Բայց հետաքրքիրը գիտեք որն է՝ չեք հանդիպի, կամ հատուկենտ դեպքեր կլինեն, երբ արվեստի այս կամ այն ուղղության մեջ ստեղծագործողի՝ լինի ռեժիսոր, դերասան, գրող թե նկարիչ, երաժիշտ կամ ճարտարապետ՝ գիրքը, ֆիլմը, ներկայացումը, նախագիծը լուրջ եւ մասնագիտական քննության ենթարկվի:
Քննադատությունն իբրեւ գիտություն իսպառ բացակա է մեզանում: Վերլուծություն՝ բառի լայն եւ համակողմանի իմաստով՝ գոյություն չունի: Նոր ստեղծագործությունը գտնված մի բա՞ն է, ուրեմն դեռ անավարտ՝ առաջին գնահատողը, մեկնաբանը, լրջմիտ եւ հրապարակային կարծիք հայտնողը պիտի լիներ գրականության կամ արվեստի, ճարտարապետության քննադատը, տեսաբանը, եւ պիտի ներկայացվեր, քննարկվեր, երեւութականացվեր…
Կարդացեք նաև
Ի դեպ, շատերի համար քննադատելի սովետի ժամանակ այդ երեւութականացումների հեգեմոնը հաճախ հենց ստեղծագործական միություններն էին, որոնք քննարկումներ էին կազմակերպում գրասեր, արվեստասեր հանրության եւ ուսանողության շրջանում:
Անահիտ ԵՍԱՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
