Պարգեւ Թասլաքեանն էր, Լիբանանի յայտնի «Ֆայհա» երգչախումբի ղեկավարը, աշխարհի տարբեր քաղաքներու բեմերէն հանդիսատեսները հմայող մեր մայէսթրօն, մանկութեան տարիներու ընկերս՝ Այնճարէն:
Մէկ-երկու ժամ ետք հանդիպեցանք Աբովեան փողոցին վրայ եւ ջերմօրէն ողջագուրուեցանք: «Թոմիկը հիմա կու գայ: Եկուր մէյ մը Բաբաջանեանի փոքր դահլիճը երթանք, Երեւանի Կամերային երգչախումբին փորձն է. քիչ մը հետեւինք փորձերուն, մինչեւ մեր ընկերը գայ», առաջարկեց Պարգեւը: Երգչախումբին ղեկավարը մեզ ջերմօրէն դիմաւորեց, ու մենք մեծ հաճոյքով սկսանք ունկնդրելու այս վաստակաշատ երգչախումբին հրաշալի կատարումները: Թոմիկն ալ արդէն միացած էր մեզի եւ ամբողջութեամբ տարուած էր գեղեցիկ երաժշտութեամբ:
Ապա, երեքով գացինք «Երեւան Պանդոկ» յայտնի ճաշարանը՝ հին ընկերներով Նոր Տարի տօնելու… Ու յիշեցինք Այնճարը, մեր մանկութիւնը, մեր անցած ճանապարհը: Պարգեւը արդէն Միջին Արեւելքի եւ Եւրոպայի մէջ փնտռուած խմբավար է, Լիբանանի մշակութային երկնակամարի աստղերէն: Թոմիկը, որ Փարիզէն եկած էր, տարիներ առաջ Երեւանի մէջ ղեկավարած էր «Նարեկացի» մշակութային հիմնադրամը եւ բեղուն գործունէութիւն ունենալէ ետք՝ վերադարձած էր Ֆրանսա:
Կեանքը մեզ տարած էր տարբեր ճանապարհներով, բայց ահաւասի՛կ կը հանդիպինք Հայաստանի մայրաքաղաքին մէջ: Բնականաբար, խօսակցութիւնը կեդրոնացաւ Հայաստանի ներկային ու մեր առօրեային վրայ: «Ես արդէն անշարժ գոյք ունիմ Հայաստանի մէջ, ապագային ուրիշ տեղ չեմ ուզեր ապրիլ: Արդէն կապերս այնքա՛ն ամուր են, որ դժուար, շատ դժուար պիտի ըլլայ խզումը», ըսաւ Պարգեւ: Իսկ Թոմիկ յայտնեց, որ շուտով պիտի տեղափոխուի Հայաստան: «Ֆրանսայի մէջ ունեցած-չունեցածէս ձերբազատուելու ընթացքի մէջ եմ: Շուտով ընտանեօք Հայաստան պիտի հաստատուինք, այլ տեղ չունինք երթալիք: Մեզի միացնողը, շաղկապողը, զօդողը՝ Հայաստա՛նն է»:
Կարդացեք նաև
Չէինք կրնար չհամաձայնիլ: Կարեւոր չէր, թէ ուրկէ՛ եկած էինք, կարեւոր չէր արդէն իսկ մեր անցած ճանապարհը: Արդէն չէինք խօսիր անցեալի մասին: Կարեւորը՝ մեր ներկան էր ու ապագան… մեր գալիք օրերը՝ այս «գժական» երկրին, հայրենի՛ք կոչուող այս հողակտորին վրայ։
Րաֆֆի Տուտագլեան
Նյութի մանրամասները կարդացեք «Ասպարեզ»–ի կայքում