Ես գրում եմ 8 տարեկանից: Տանը ես տեսնում էի, որ ծնողներս էլ են ինչ-որ բան գրում՝ այն ժամանակ չէի հասկանում, թե ինչ: Դրանից եզրակացրեցի, որ գրելը լավ բան է: Դեռահասության տարիներին երազում էի գրող դառնալ՝ իմ սիրելի հեղինակներ Դիքենսի, Սոմերսեթ Մոյեմի նման: Բայց հետո հասկացա, որ բավականաչափ գեղարվեստական երեւակայություն չունեմ` «սյուժեի գյուտ» անելու համար: Իսկ առանց սյուժեի ես գրականություն չեմ պատկերացնում՝ թող ինձ ներեն տարբեր տեսակի «մոդեռնիստները» եւ նրանց երկրպագուները: 15-16 տարեկանում երազում էի դիրիժոր դառնալ, բայց այս դեպքում էլ արագ գիտակցեցի, որ տվյալ մասնագիտության համար պահանջվող բավականաչափ լավ երաժշտական լսողություն չունեմ:
Իսկ դուք, սիրելի ընթերցող, ունեի՞ք պատանեկան երազանքներ: Եթե դուք իմ հասակակիցն եք, ապա գուցե երազում էիք դառնալ ցեխավիկ կամ Կենտկոմի քարտուղար: Բայց հուսով եմ, որ ավելի լավ բաների եք ձգտել՝ տիեզերագնաց, նկարիչ, շինարար, քիմիկոս… Բոլոր դեպքերում շատ հնարավոր է, որ ձեր երազանքները չեն իրականացել կամ, ինչպես իմ դեպքում, իրականացել են մասամբ: Դա այնքան էլ կարեւոր չէ: Իսկ ի՞նչն է կարեւորը: Իմ կարծիքով, մի քանի բան:
– Որ մանկության եւ պատանեկության տարիներին մարդն այդ երազանքն ունենա, եւ այն լինի որոշակի, ոչ թե՝ «երազում եմ հարուստ լինեմ», կամ՝ «երազում եմ պաշտոն ունենամ»:
– Որ այդ երազանքը լինի դրական, ոչ թե՝ «երազում եմ, որ իմ դասարանցի Վարդուշը մաթեմատիկայից «երկուս» ստանա»:
– Որ մենք ոչ մեկին չմեղադրենք այդ երազանքի՝ իրականություն չդառնալու համար:
– Որ մենք հասուն տարիքում հիշենք այդ երազանքի մասին:
– Որ մենք հասուն տարիքում նույնպես ունենանք երազանքներ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
