Սեպտեմբերի 29-ին Կոմիտաս թանգարան-ինստիտուտում պատասխանելով ռուսերենի հայեցակարգի հետ կապված լրագրողների հարցին, ճանաչված կոմպոզիտոր Տիգրան Մանսուրյանը նշեց, որ անշուշտ ինչ-որ առումով կան որոշ վտանգներ:
Բայց նաեւ հավելեց. «Առհասարակ շատ երկրներ երկրորդ, երրորդ պետական լեզու են ունենում: Եվ դա չի նշանակում լեզուն հանձնել, այլ նշանակում է ավելի շատ ջանք դնել սեփական լեզուն պահպանելու համար, եթե դրա անհրաժեշտությունը կա, իսկ եթե չկա, լեզուն ինքնըստինքյան զորավոր է, ինքն իրեն պահել գիտի… Մեր խնդիրը լեզուն պետականությունից վտարել չէ, ես գիտեմ, որ հայ մայրերից շատերը փախչում են հայերենից, այ այդ հարցը պետք է լուծել, ոչ թե ռուսերենի, անգլերենի կամ չինարենի դեմը փակելը: Լեզու պետք է պարտադիր իմանալ, մենք մշտապես կապերի ժողովուրդ ենք, մեկս մյուսին տվել ենք, մասնակցել քաղաքակրթական աշխարհի կյանքին, ուրեմն օտարի լեզուն սովորելը մեզ համար խորթ երեւույթ չի, խնդիրը նախ եւ առաջ մենք ենք…
Թիֆլիսում քանի՞ հայկական դպրոց փակվեց, որովհետեւ հայ ծնողները չէին ուզում, որ իրենց երեխաները հայերեն սովորեն, այսպես շատ-շատ քաղաքներում, որովհետեւ «որտեղ հաց, այնտեղ կաց»-ի գաղափարով են ապրում:
Ես Բեյրութում եմ ծնվել, եւ հայոց լեզուն մեր ընտանիքում սրբություն էր, ու դա չէր քննարկվում: Հայրս ու մայրս անգլերեն էին խոսում, բայց երբ եկանք Հայաստան, իրենց զավակները սովորեցին հայերեն , ու մենք մնացինք հայերենի զավակ, հայերենի ընտանիք: Մեր խնդիրը սա է, այլ ոչ թե այս կամ այն լեզվի դեմ ճանապարհ փակելը»,-շեշտեց մաեստրոն:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
