2018 թվականին տեղի ունեցած իշխանափոխությունից հետո պետությունը բազմաթիվ ճգնաժամերի ու կազուսային իրավիճակների առաջ է կանգնել, որոնց արդյունքում էլ երկրի առաջընթացի ճանապարհին նոր խոչընդոտներ են առաջանում։ Իսկ ճգնաժամերը հաճախ պարզապես արհեստական են ստեղծվում։
Փաշինյանի պատճառով մեզ պարտադրված պատերազմում նույն Փաշինյանի պատճառով պարտությունից հետո ստեղծված ներքաղաքական ճգնաժամը կարգավորելու անվան տակ Փաշինյանն արտահերթ ընտրությունների թեման դաշտ նետեց՝ դրանով նպատակ հետապնդելով միայն ժամանակ շահել իր պաշտոնավարումը երկարացնելու համար, ինչն էլ ավելի խոր ներքաղաքական կրիզիսի առաջացման պատճառ է դառնում։
Դրան գումարվեց նաև բանակում ստեղծված ճգնաժամային իրադրությունը, երբ վարչապետի պաշտոնին կառչած անձն իր անհասկանալի քայլերով նախ՝ հարուցեց զինվորականների դժգոհությունը, ապա իրավիճակի կարգավորմանն ուղղված քայլերի փոխարեն, փորձեց ավելի խճճել իրադրությունը, ամեն կերպ ազատվել ԳՇ պետից ու իրական քաոս ստեղծեց, այսինքն՝ փաստացի հասավ իր նպատակին։ Այսպիսի քայլերի ամբողջության արդյունքում է, որ պետական համակարգի աշխատանքն այսօր խաթարված է գրեթե բոլոր ուղղություններով՝ երկրի կառավարումից մինչև առանձին գերատեսչությունների գործունեություն։
Բայց իր իշխանության փաստացի պահպանմամբ արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունը, որի թեման կրկին ամբողջ ուժով առաջ է տանում Փաշինյանը, այս իրավիճակում ոչ թե խնդիրների հանգուցալուծման տարբերակ է, այլ արդեն պետության մակարդակով նոր ճգնաժամ առաջացնելու եղանակ։ Մի խոսքով, մարդն առաջնորդվում է բացառապես մեկ սկզբունքով՝ ինչքան վատ, այնքան լավ: Լավ, իհարկե, միայն իր համար: Իսկ երկիրն ու ժողովուրդը կարևոր չեն…
Կարդացեք նաև
Արթուր ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
