Օրերս հրատարակվել է Մերուժանի «Մելամաղձ» ժողովածուն: «Առավոտի» հետ զրույցում գրողը պոետիկ ասաց. «Սերը մարդկային երջանկության պատուհանն է, որտեղից հավիտենական լույս է թափանցում կարոտաբաղձ հոգիներում՝ նվիրագործում է հավատը, բյուրեղացնում խիղճը, ազնվացնում խոսքը»:
Ինչպես ասում է մեր զրուցակիցը, պոեզիան տխրության զավակն է: Եթե նրանում երբեմն հայտնվում են կենսախինդ տողեր, ուրեմն դրանք ստեղծվել են բացառիկ խանդավառության՝ ցնորքի ժամերին: «Գերագույն երջանկություն է ընթերցողիս խորհրդավոր ժամեր պարգեւելը, առավել եւս՝ մեր ժամանակներում, երբ անորոշ է մարդու անցնելիք ճանապարհը եւ մառախլապատ՝ կյանքի հեռանկարը,- նշում է Մերուժանն ու հավելում,- «Մելամաղձում» չեմ զլացել տողեր նվիրել նաեւ ճակատագրից դատապարտված եւ հնագույն արվեստի մեղսակիր ներկայացուցիչներին՝ անառակներին, որոնք նույնպես մեր ժողովրդի զավակներն են: Պատմությունը վկայում է, որ այն երկրում, ուր տիրում է սոցիալական անարդարություն, առաջանում են արատավոր բարքեր, ծաղկում են եկեղեցաշինությունն ու պոռնկությունը, իսկ վերջինն այն իրավիճակն է, որն իր մեջ համատեղում է սեռական կիրքն ու նյութական կարիքը. երկուսն էլ մարդկային խղճի հարուցիչներ են»:
