«Այսօր մեր քաղաքական էլիտան ամեն ինչ անում է, որ Հայաստանում հեղինակավոր խոսք չլինի: Հեղինակավոր խոսք չլինի՝ նշանակում է հեղինակություն չլինի»,- այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց Գ. Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասան, ՀՀ վաստակավոր արտիստ Տիգրան Ներսիսյանը՝ անդրադառնալով Հայաստանում հեղինակությունների այսօրվա դերին: «Երբ հեղինակություններ չկան, հեշտ է թելադրել, հեշտ է անել այն, ինչ ուզում ես: Կարծում եմ՝ սա մի քաղաքականություն է, որը ձեռնտու է ինչ-որ մարդկանց, ձեռնտու է, որ հեղինակություններ չլինեն ոչ մի ոլորտում»,- ասաց դերասանը:
Հարցին, թե արդյո՞ք հեղինակությունների արժեզրկմանն ինչ-որ տեղ չնպաստեց և այն, որ որոշ մշակութային գործիչներ մուտք գործեցին քաղաքական դաշտ կամ ներգրավվեցին նախընտրական քարոզարշավներում, Տ. Ներսիսյանը պատասխանեց. «Երբ արվեստագետը լռում է, ասում են՝ լռեց, երբ խոսում է, ասում են PR է անում: Լռությունը, իհարկե, լավ չէ, երբ հատկապես քո երկրում տարաբնույթ իրադարձություններ են կատարվում: Պարզապես, մենք ծայրահեղ քաղաքականացված հասարակություն ենք, և ամեն ինչ կապում ենք քաղաքականության հետ»,- կարծում է դերասանը:
Նրա խոսքով՝ շատերը մտնում են քաղաքական դաշտ՝ դրանից որոշակի շահ ակնկալելով, մյուսներն էլ մտնում են իրենց գաղափարներն առաջ տանելու համար: «Եթե իսկապես ազնիվ է նրա մղումը, եթե նա իրոք իրեն այս կամ այն կուսակցության մեջ է տեսնում, դա քննադատելի չէ: Ընդհանրապես, երբ մշակութային գործիչը հայտնվում է ԱԺ, նա հստակ պետք է իմանա՝ ինչի համար է այնտեղ: Եթե նա այնտեղ է միայն աշխատավարձ ստանալու համար, այդտեղ ամեն լավ բան վերջանում է:
Ես կարծում եմ, որ մշակութային գործիչը նախ և առաջ պետք է լինի իր ասպարեզում՝ միաժամանակ ունենալով որոշակի քաղաքացիական դիրքորոշում: Նրան պարտադիր պետք է հետաքրքրի՝ ինչ է կատարվում իր երկրում, որովհետև վաղը այդ երկրում իր երեխան է ապրելու»,- ընդգծեց պարոն Ներսիսյանը և նկատեց, որ կարևոր չէ՝ ով ինչպես է գործում, կարևորն արդյունքն է: Եվ բոլորովին պարտադիր չէ, որ մտավորականը, արվեստագետը ինչ-որ բան ասելու համար լինի որևէ հարթակում, նա դա իր տանը կամ արվեստանոցում էլ կարող է անել:
Կարդացեք նաև
Հարց-դիտարկմանը, թե առաջ հենց մշակութային գործիչներն էին ընդդիմադիր դաշտում կանգնած, մինչդեռ այսօր այդ դաշտը Հայաստանում շատ պասսիվ է: Արդյո՞ք մշակութային գործիչների մեջ ցանկություն չի առաջանում միասին ձևավորելու ընդդիմադիր դաշտ, նոր ընդդիմություն, պարոն Ներսիսյանը պատասխանեց. «Եթե ես մտնեմ քաղաքական դաշտ, պետք է դուրս գամ մշակութային ոլորտից: Վլադիմիր Վիսոցկին ասում էր, որ եթե մշակութային գործիչ ես, արդեն ընդդիմադիր ես, բայց Վիսոցկին իր ապրելակերպով, իր քաղաքացիական կերպարով, էությամբ, դիրքորոշմամբ, իր ամեն ինչով էր ընդդիմադիր: Ես դժվարանում եմ պատասխանել՝ մշակութային գործիչը կարո՞ղ է արդյոք համատեղել մշակույթն ու քաղաքականությունը: Գուցե կարող է, բայց հազիվ թե կարողանա ձևավորել ընդդիմադիր դաշտ: Դա ռեալ չէ»:
Սիրանուշ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
