Շատ տարիներ առաջ մի խումբ մտավորականների էին ձերբակալել՝ կոռուպցիոն կասկածելի մեղադրանքով: Նրանց թվում էր նաեւ իմ լրագրող ընկերներից մեկը: Մենք պատեպատ էինք զարկվում նրան օգնելու համար: Եվ քանի որ ձերբակալվածների մեջ կար նաեւ Գրողների միության անդամ, ինչ-որ մեկը հուշեց՝ դիմեք Հրանտ Մաթեւոսյանին, ով այդ ժամանակ Գրողների միության նախագահն էր: Ասացին՝ միայն նա կարող է Վանո Սիրադեղյանի հետ խոսել, որ տղաներին բաց թողնեն: Վազեցի Հրանտ Մաթեւոսյանի մոտ: Լուռ լսեց խնդրանքս, դժկամությամբ վերցրեց խոսափողն ու զանգեց Վանոյի օգնականին: Միայն մի կիսատ նախադասություն ասաց ու ամոթխած դրեց խոսափողը:
Երբ զգուշությամբ դժգոհեցի, թե կարելի էր ավելի վստահ ու պինդ ասել, մի միտք ասաց, որ մեխվել է հիշողությանս մեջ եւ այսքան տարի հանգիստ չի տալիս, ասաց՝ «խոսքը մաշվում է, արժեզրկվում, պետք է խոսքի ղադրն իմանաս»: Իր գրականությունն էլ է այդպիսին՝ խոսքի արժեքի բարձր գիտակցությամբ տոգորված, որտեղ ավելորդ, ոչ տեղին ասված, պարազիտ բառ չես գտնի: Բառը, եթե ասվում է, պետք է իմաստ ունենա կամ գոնե գույն՝ երանգ, առանց որի խոսքն աղքատ կլիներ, կյանքը՝ տխուր: Մեր օրերում բառերն արժեզրկվել են, իմաստազրկվել, էժանացել:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
