Ինքնիշխան, անկախ պետականութեան մեր տարիքն է, որուն կ՛աւելնան Առաջին հանրապետութեան երկու տարիները:
Ազգերու ու պետութիւններու պատմութեան մէջ 24 կամ 26 տարիքը կրնայ բաւարար արդարացում ըլլալ կամ նկատուիլ խարխափումներու, թերացումներու, բացթողումներու: Ի վերջոյ, պետական մտածողութիւնը միայն ուրիշներու փորձառութեանց, պատմութեան սերտողութեան կամ տեսական քննարկումներու ճամբով կարելի չէ խորացնել, ամրացնել, հարստացնել:
Պէտք է խոստովանիլ, որ մեր նորանկախ պետականութեան, իր ծնունդի առաջին իսկ օրերէն, բաժին ինկաւ այնպիսի ծանրագոյն մարտահրաւէրներ, զորս դիմագրաւելու համար պէտք է դրսեւորուէր հասուն, սեփական միջոցներու եւ հնարաւորութեանց առաւելագոյն լարում ապահովող ռազմավարութիւն:
Այսօր, այս 24 տարիներու կարճ ժամանակահատուածի առարկայական գնահատումը կատարելու աշխատանք մը կրնայ տանիլ չափազանցութիւններու, կուսակցական, կողմնակալ երանգաւորումներով պախարակումներու կամ գովասանութեան:
Այսուհանդերձ, անկախութեան տարեդարձին առթիւ, կ՛արժէ փորձ մը կատարել՝ առարկայականին ըստ կարելւոյն մօտենալով, գնահատում մը կատարելու համար մեր պետութեան կտրած ճանապարհին:
Առաջին հերթին, մեր պետութիւնը կրցաւ այս կարճ ժամանակամիջոցին կերտել յաղթական, ուժեղ, մարտունակ բանակ մը, որ իրեն մէջ հաւաքեց մեր ազգի դարաւոր պատմութեան ռազմական ամբողջ ժառանգութիւնը:
Ազգը միասնական գաղափարախօսութեան մը շուրջ համախմբելու ուղղութեամբ առնուեցան կարեւոր քայլեր, որոնք եթէ շարունակուին, եթէ նպատակասլաց ընթացք ստանան, կրնան ի վերջոյ յաղթահարել առհաւիրքներու պատճառով գոյացած ճեղքերը, պառակտումները, տարտղնումները: Հայոց Ցեղասպանութեան միջազգային ճանաչման ուղին կարեւոր քայլ մըն է այդ ուղղութեամբ:
Նյութի մանրամասները կարդացեք Asbarez-ի կայքում
