«Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը 2021 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում ստացել է Հայաստանի և Արցախի համար խաղաղ զարգացման դարաշրջան բացելու մանդատ: Մանդատը ստացել է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիներից», – կառավարության վերջին նիստում ասել է Նիկոլ Փաշինյանը:
Ճիշտն ասած, ինձ թվում է, այս դեպքում վարչապետի պաշտոնակատարը համեստություն է արել: Իշխանությանը ձայն տված քաղաքացիները մանդատ են տվել Փաշինյանին՝ անելու այն, ինչ ինքն է ծրագրում՝ կատարելով, առաջին հերթին, ուղղակիորեն Ռուսաստանի, իսկ միջնորդավորված ձեւով՝ Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի կամքը: Ինչո՞ւ եմ ես այդպես կարծում. որովհետեւ այդ քաղաքացիները հավանություն են տվել այն գործողություններին, որոնք իշխանություններն արդեն իսկ իրականացրել են Հայաստանի եւ Արցախի հանդեպ՝ այդքանից հետո «Քաղաքացիական պայմանագիրը» «քարթ-բլանշ» է ստացել անելու ցանկացած քայլ՝ ընդհուպ մինչեւ Հայաստանն այլ երկրի կազմում ներառելը: Միեւնույն է, եթե անգամ ինչ-որ վատ բան պատահի, դրանում մեղավոր են լինելու «նախկինները»: Դա չափազանցություն չէ. վերջերս ոռոգման ջրից զրկված գյուղացիներից մեկն ինձ հավաստիացնում էր, ու «Քոչարյանը զանգել, ասել է, որ ջրերն անջատեն»:
Բայց ենթադրենք, որ այս իշխանությունն իսկապես մանդատ ունի Արցախի խաղաղ զարգացման: Հարց է առաջանում՝ ո՞ր Արցախի. մինչեւ 2020 թվականի պատերազմը գոյություն ունեցող Արցախի Հանրապետությա՞ն, նախկին ԼՂԻՄ-ի՞, թե՞ 3,3 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածքի, որը մնացել է Արցախից եւ որը գոյություն ունի բացառապես ռուս խաղաղապահների շնորհիվ: Պարզ է, որ Փաշինյանի ընտրազանգվածին, որը հավատում է իրեն հրամցվող ամեն մի առասպելի, այդ հարցը չի հետաքրքրում: Բայց պետության հեռանկարի տեսանկյունից այդ հարցը համաձայնվեք, իմաստալից է: Իշխանությունը պետք է ազնվորեն խոստովանի, որ փորձելու է հայկական պահպանել Արցախից մնացած հատվածը՝ ռուս խաղաղապահների միջոցով ապահովելով մարդկանց անվտանգությունը: Պետք է «դուխ ունենա»՝ ասելու, որ մնացածից մենք պիտի ձեռ քաշենք:
Կրկնեմ, քաղաքացիների մեծամասնությանն այդ խոստովանությունը չի հուզի, բայց Հայաստանում մտածող մարդկանց, ինչպես նաեւ միջազգային հանրությանն այդ դեպքում պարզ կդառնա, թե ինչ են մեր իշխանություններն ուզում: Կամ՝ եթե վիճակն ավելի վատն է, Փաշինյանը պետք է ասի, որ Արցախի մնացած մասն էլ հնարավոր չէ պահել, եւ Հայաստանի «խաղաղ զարգացման» միակ գրավականը «Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության» ճանաչումն է: (Ինչում ես, ի դեպ, կասկածում եմ):
Կարդացեք նաև
Մի խոսքով, հետագայի համար պետք կլինի հստակություն: Ոչ թե բառերի ծխածածկույթ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«…երբ թուրքերը հասան Ալեքսանդրապոլի մատույցներ, տեղի բոլշևիկյան հեղափոխական կոմիտեն, օրիորդ Նուշիկ Զավարյանի առաջնորդությամբ դիմավորեց թուրքերին հետևյալ խոսքերով՝ «Ողջու՛յն թուրք ազատարար բանակին, որ գալիս է ազատելու մեզ դաշնակցականների դժոխքից»։
Նուշիկ Զավարյանը, ծնվել է Լոռու մարզի Իկահատ, այնուհետ Դանուշավան դարձած, այսօր՝ Այգեհատ գյուղում։ Նա եղել է ՀՅԴ հիմնադիրներից Սիմոն Զավարյանի հարազատ քույրը։
Բաքվում ձևավորված հեղափոխական կոմիտեն Սարգիս Կասյանի գլխավորությամբ Հայաստան մտավ Աղստաֆայից և Քարվանսարայում, այսօր՝ Իջևան, հռչակեց խորհրդային կարգեր։
Ի՞նչը փոխվեց:
Ներկաներին, Նիկոլայ Վլադիմիրովիչի գլխավորուոթյամբ, մնում է դիմավորել թուրքերին հետևյալ՝ «Ողջու՛յն թուրք ազատարար բանակին, որ գալիս է ազատելու մեզ նախկինների դժոխքից» խոսքերով ու ստորագրել Քարվանսարայի/Իջևանի պայմանագիր:
Ի՞նչ հայ ազատագրական բանակը, ի՞նչ պետություն, ի՞նչ ազգ, ի՞նչ կյանք …
Այս իշխանության ներկայացուցիչները ասում են, հիմա նոր հնարավորություններ են բացվել: Այո բացվել են, կարելի է Սասուն, Մուշ ու վանը հայկական հող է երգի նման գրել Հադրութն ու Շուշին հայկական հող է: Պատկերացնում եք ինչ հնարավորություն է:
Հետաքրքիր տրամաբանություն է, այսինքն ժողովուրդի կողմից փրկիչներին(Քոչարյանին) ընտրելու դեպքում, վերջիններս պետք է ընդդիմանայի՞ն Ռուսաստանին, իրո՞ք:
նիկոլին ընտրողների մեծ մասը նրան ընտրել են որ նստեցնի Քոչարյանին ու Սերժին: Նույնիսկ պատերազմից հետո նրանց դժգոհությունը նիկոլից միայն դա էր, որ չի նստեցնում Քոչարյանին ու Սերժին: