Ընդդիմության մեջ սիրում եմ մտահոգ լայնախոհությունը։ Դրա պատճառով կամ դրա շնորհիվ այսօրվա մեր ընդդիմադիրները ինձ կռվազան տղերք են երեւում, որոնց ուշքը գնում է աղմուկ-աղաղակի համար։ Այնինչ՝ նրանք անձնուրաց լինելու չափ անձնամոռաց պիտի լինեին։ Հազար ափսոս. այդպիսին չեն։
Նրանց ընդդիմությունը կռվի կերպ ու տեսք է առել՝ ուղղված որոշակի անձի դեմ եւ որոշակի անձի համար մղվող։ Բայց խեղճերը պիտի ցույց տան, որ բոլորովին էլ այդպես չէ եւ ստիպված են սխալ խոսք ասել։
Ես հասկանում եմ, թե ինչու են նրանք այդքան սիրում հանրահավաքները։ Անսխալական համարվող ժողովուրդը հանրահավաքում հեշտորեն, բացաչք խաբվում է։ Ընդհանրապես հանրահավաքում մարդ իսլամանում է, կորցնում իր անուն-ազգանունը, ինչպես գետն է անանուն դառնում ծովում։
Ժողովրդին հանրահավաքում չեմ հավատում, վախենում եմ այդ անդեմ վրիժառուից. մարգարե քարկոծող է եւ փրկիչ խաչող։ Իսկ թե ինչ անմարդկային բան է սխալ բառ ասելը, համոզված եմ, որ մեր ընդդիմադիրները չգիտեն։
Կարդացեք նաև
Մարդուն՝ անասունից տարբեր, իբրեւ ասուն, կազմակերպել ու կայացրել է բա՛ռը, խո՛սքը: Սխալ բառը մարդուն հետ է տանում դեպի վաղնջական ժամանակները, դեպի չգոյություն, ապամարդկայնացնում է։ Այս բանը հարկ է իմանալ եւ հիշել ասվող յուրաքանչյուր բառի հետ։
Համարյա ասացի, որ այսօրվա ընդդիմադիրները ոչ միայն կռվազան, այլեւ սխալ բառ ասող տղերք են։ Նրանց կռիվը ինձ համար չէ եւ իմ կռիվը չէ։ Իսկ ես անձնական կռիվների ականատես լինելու ոչ տրամադրություն ունեմ, ոչ էլ ժամանակ։ Ես այսօր, ինչպես մեզնից յուրաքանչյուրը, որ երեկ դատապարտված էր ընդհանրապես հայրենասեր լինելու՝ ձեռքերը շղթայված, քաղաքացի դառնալու ընթացքի մեջ եմ, Խնդրում եմ, տղերք, ինձ չխանգարեք։ Խնդրում եմ նաեւ, որ չստիպեք ղեկավարները զբաղվեն միայն ինքնապաշտպանությամբ։ Թողեք նրանք իրենց գործն անեն։ Այսօր ընդդիմությունը շատ է խակ, շատ է կիսագրագետ, շատ է ոչ պիտո, շատ է կուսակցականորեն անձնական, հետեւաբար՝ պստլիկ, հետեւաբար՝ հակոբական, այսինքն՝ ուզում է անդրանիկությունը, նույն է, թե՝ ավագությունը գողանալ։
Միեւնույն է՝ կույր Իսահակը ասելու է. «Ձայնը Հակոբի ձայնն է, բայց ձեռքերը Եսավի ձեռքերն են»։
Սասունիկ ԹՈՐՈՍՅԱՆ
