Ալբերտ Բաղդասարյանը ծնվել է 1960 թ. Գեղարքունիքի մարզի Վերին Գետաշեն գյուղում։ 1990-95 թթ. ՀՀ Գերագույն խորհրդի պատգամավոր։ 1992-ին աշխատել է Մեղրու եւ Կապանի շրջաններում հատուկ դրության ներկայացուցիչ պարետ։ 1996 թ. սեպտեմբերյան դեպքերի ակտիվ մասնակիցներից է։ 1997 թ. Ազգային առաջադիմություն կուսակցության վարչության նախագահն է։ Պատրաստվում է մասնակցել ԱԺ ընտրություններին Գեղարքունիքի մարզի թիվ 42 ընտրատարածքում։
-Պրն Բաղդասարյան, մինչեւ վերջերս Դուք կարծես թե չէիք ցանկանում մասնակցել ընտրություններին։ Միայն վերջին պահին որոշեցիք դնել Ձեր թեկնածությունը։
-Ընտրական այս օրենսգիրքը, որն ընտրվեց խորհրդարանի կողմից, ցավոք կեղծիքների համար, կեղծիքներով ընտրված օրենսգիրք է։ Մենք գտնում էինք, որ պետք է բոյկոտել ընտրությունները։ Ինչպես գիտեք, բոյկոտը չստացվեց. ընտրություններին որոշեցին մասնակցել ե՛ւ ԱԺՄ-ն, ե՛ւ Կոմկուսը, ե՛ւ մնացած ողջ ընդդիմությունը։ Մեր միակ ելքը մնում էր նույնպես մասնակցել եւ գոնե այս ձեւով պայքարել։
-Իսկ ընդհանրապես, ինչո՞ւ եք ուզում պատգամավոր դառնալ։
Կարդացեք նաև
– Դե, այդ հարցը ինձ չէ, որ պետք է տաք։ Ես տասը տարուց ավելի քաղաքականության մեջ եմ։ Բայց ինձ համար անհասկանալի է, թե ինչու են ընտրություններին մասնակցում թաղային հեղինակությունները, ի դեպ, հովանավորվելով պետական բարձր պաշտոնյաների կողմից։
-Պրն Բաղդասարյան, Ձեր կուսակցության «Ազգային առաջադիմություն» անունը խիստ պարտադրող է։ Ինչի՞ մեջ եք տեսնում այդ առաջադիմության հնարավորությունը։
-Ցանկացած կուսակցություն իր անվան մեջ փորձում է արտացոլել իր բովանդակությունը։ Մենք մեզ համարում ենք ազատական տնտեսության՝ որպես կացութաձեւ, ժողովրդավարության՝ որպես կենսակերպ կողմնակիցներ։ Իսկ քաղաքական առումով, մենք համարում ենք, որ այսօր Հայաստանին պետք է պառլամենտական կառավարման մոդել։
– Այսինքն, նախագահ չպե՞տք է լինի։
– Եթե նույնիսկ լինի նախագահական ինստիտուտը, ապա պառլամենտը պետք է այնքան հավասարակշռի իշխանության երկու թեւերին, որ նախագահը որպես թագավոր չդիտվի։
– Իսկ Ձեր կարծիքով, մեր նախկին խորհրդարանը, որտեղ Դուք պատգամավոր էիք կամ այսօրվա խորհրդարանը ի վիճակի են, եթե ոչ առաջընթաց ապահովել, ապա գոնե 2-3 ամսում հանրապետությունը վերջնական կոծանման չհասցնել։
– Նախկին խորհրդարանի մասին չեմ ասի, ոչ թե այն պատճառով. որ ես անդամ էի, այլ այն պատճառով, որ 1990 թ. ընտրություններն ավելի արդար էին։ Իսկ ինչ վերաբերում է այսօրվա ԱԺ-ին, ապա ձեր ասած երկու ամիսն էլ նրանց համար շատ մեծ ժամկետ կլինի։
– Ժամանակին, երբ Դուք ՀՀՇ վարչության ամենաազդեցիկ անդամներից էիք, Ձեզ բազմաթիվ պաշտոններ էին առաջարկում, այդ ամենը փոխեցիք մի տեսակ քաղաքական ճգնավորությամբ, դարձաք ամենաընդդիմադիր քաղաքական դեմքերից մեկը։ Դուք հրաժարվեցիք Ձեզ առաջարկվող փայից։ Այսօր չե՞ք փոշմանել դրա համար։
– Կուզեի, որ այդ հարցն ուղղեիք ՀՀՇ վարչության այն անդամներին, որոնք պոկեցին իրենց «փայը»։ Իրենք իրենց վիճակից գո՞հ են։ Ես հաստատ իմ վիճակից դժգոհ չեմ։
– Ձեզ այն ժամանակ առաջարկվող պաշտոններից էին Ավիացիայի վարչության պետ, հացամթերումների նախարար, ՆԳ փոխնախարար։ Հրաժարվեցիք եւ չկառուցեցիք ճոխ առանձնատուն, չունեցաք «Մերսեդես»…
– Չգնացի Դուբայ… Բայց դե սա արդեն սեւ հումոր է։ Չէ, ես Դուբայ չէի գնա։ Ես շուտ դուրս կգայի։ Իսկ եթե լուրջ խոսենք, չհամաձայնվեցի, որովհետեւ պարզ էր, որ ստեղծվել է իշխանության մի համակարգ, որն օրենքների չի ենթարկվում, օրենքներից վեր է։
– ՀՀՇ վարչության այսօրվա անդամների հետ հարաբերություններ ունե՞ք։
– Գրեթե ոչ։
– Ասենք, Բաբկեն Արարքցյանին փողոցում հանդիպելիս բարեւո՞ւմ եք, թե՞ ոչ։
– Բարեբախտաբար, Բաբկեն Արարքցյանին չեմ հանդիպել, այդպիսի պրոբլեմ չեմ ունեցել։
– Ինչպիսի՞ն է Ձեր կարծիքը, Վանո Սիրադեղյանին մեղադրանք ներկայացնելու պատմության կապակցությամբ։
– Եթե այսօր օրինական իշխանություն լիներ, Սերժ Սարգսյանը չլիներ երկար տարիների բարձրաստիճան պաշտոնյա, բոլորին ես չճանաչեի որպես նախորդ իշխանության իրավաժառանգորդ, կասեի՝ թող արդար դատարանը քննի եւ պարզի մեղքերը։ Բայց եթե որեւէ քննություն ենթարկվում է որեւէ կոնյուկտուրայի, այստեղ արդեն դատել արդարության մասին՝ ճիշտ չէ։ Այս առումով, երբ որ իշխանությունը կփոխվի, եւ այսօրվա իշխանություններն էլ չեն ունենա լծակներ, այդ ժամանակ միայն հնարավոր է, որ բացահայտվի ողջ ճշմարտությունը։ Իսկ ես իմ ունեցած ինֆորմացիայով չեմ ուզում դատողություններ անել, որովհետեւ տվյալ դեպքի համար դրանք վտանգավոր հետեւանքներով են հղի։
– Նկատի ունեք Արծրուն Մարգարյանի՞ն։
– Ե՛վ Արծրուն Մարգարյանին, ե՛ւ Վանո Սիրադեղյանին։ Ութ տարվա ընթացքում ստեղծվել է մի համակարգ, որտեղ նորմալ մարդկանց փչացման գործընթաց է գնում։ Օրինակ՝ ընտրությունները, հանձնաժողովները կեղծում են. Հայաստանում կա մոտ երկու հազար հանձնաժողով, յուրաքանչյուրում մոտ տասը ներկայացուցիչ, որոնք պետք է կողմ քվեարկեն կեղծիքին, այսինքն՝ 20 հազար մարդ մասնակցում է ընտրակեղծիքի կայացմանը, գումարած եւս 200 հազար կաշառքով ձայն տվող ընտրողներ։ Այսպես աշխատում է փչացման մեխանիզմը եւ դրա առաջին ծիծեռնակները եղան շարժման ակտիվ, պարզ տղերքը, ովքեր իրենց կյանքն են դրել հայրենիքի համար։ Հետո պետական պաշտոններում այդ գործընթացը խիստ խորացավ, եւ ստացվեց մի իրավիճակ, երբ ազնիվ հայրենասերը զոհվում է եւ ցանկացած տիպի վարկած սպանության կամ ինքնասպանության վերաբերյալ, անհնարին է հերքել։ Հասարակությունն ընկալում է ցանկացած տիպի վերսիա, ընդհուպ մինչեւ երկու կրակոցով ինքնասպանության։
– Ձեզ այս ընտրություններում որեւէ բարձր պաշտոնյա հովանավորո՞ւմ է, օրինակ, ասենք՝ Սամվել Բաբայանը։
– Ինձ ոչ ոք չի հովանավորում, որովհետեւ ես հովանավոր չեմ փնտրում։ Դրանից բացի, այս մարդկանցից շատերը, որոնք այսօր հովանավորում են իրենց քաղաքական գործիչ համարող մարդկանց, ժամանակին փնտրել են իմ հովանավորությունը։
– Ասենք, բացառվո՞ւմ է, որ Վազգեն Սարգսյանը զանգի Ձեզ եւ առաջարկի իր հովանավորությունը։
– Չկա հենց այնպես հովանավորություն։ Ես սկզբունքորեն չեմ ուզում ԱԺ մտնել որեւէ մեկի հովանավորությամբ։
– Դե, ասենք, հանուն հին ընկերության։
– Ես այդ հին ընկերության ֆոնի վրա կընդունեի, որ նա երկու տարի առաջ առաջարկեր դադարեցնել հետապնդումն իմ նկատմամբ։ Բայց եթե ճիշտ մտածենք, ի՞նչ կնշանակի իմ համար այսօր նրա հովանավորությունը, որն իրականում լրիվ բացառվում է։ Նա պետք է մարտունեցի իմ հայրենակիցներին կոչ անի, որ նրանք ինձ ձա՞յն տան։
– Ինչո՞ւ որոշեցիք հենց այդ տեղամասում թեկնածություն դնել։
– Դա իմ ծննդավայրն է, այնտեղ ինձ մանկուց են ճանաչում եւ հավատում, գտնում են, որ ես մարտունեցու պատիվն իմ գործողություններով բարձր եմ պահում։
Հարցազրույցը վարեց
ԳԵՎՈՐԳ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ
