Լիբանանի «Բագին» ամսագրի խմբագիր Հակոբ Պալյանի համոզմամբ՝ Սփյուռքին հայաստանյան ԶԼՄ-ներում համարյա տեղ չի տրվում:
Վերջերս Հայաստանում էր Լիբանանի «Բագին» ամսագրի խմբագիր Հակոբ Պալյանը, որը սիրով հարցազրույց տվեց «Առավոտին»: Խոսելով խոսքի ազատության մասին, նա ասաց, որ մամուլը պետք է բաց ամբիոն լինի ու նպաստի հանրային կարծիքի ձեւավորմանը. «Թերթերի մեջ պետք է անպայման լինի քննադատություն: Օրինակ, այսօր Հայաստանի մտավորականները մի տեսակ ենթարկվելու տրամադրություն ունեն, որովհետեւ նրանց այդպես են վարժեցրել… Կամ նյութեր պատրաստելիս թերթերն ու TV-ները չպետք է միայն, օրինակ, Կամչատկայի կառավարչի մասին գրեն ու հաղորդեն, նախ պիտի անդրադառնան Հայաստանին, մեր նախագահին ու նախարարներին: Չպետք է ինչ-որ մեկին հաճոյանալու, ինչ-որ թաղապետի չվշտացնելու համար, ինչ-ինչ պայմանավորվածություններից ելնելով, նրանց մասին միայն դրական բաներ գրեն: Եթե մարդը սխալ բան է արել, պետք է դա մամուլում անպայման երեւա»: Ըստ մեր զրուցակցի, հայաստանյան մամուլին պակասում են հետաքննական նյութերը, իսկ որոշ թերթեր հաճախ հայհոյանքներ են տպագրում: «Չնայած լրատվամիջոցը պատկանում է այս կամ այն անձին, գաղափարական հոսանքին, բայց, դրանով հանդերձ, լրագրողն իր ազատությունը պետք է ունենա»,- կարծում է պարոն Պալյանը:
Նա նեղսրտեց, որ հայաստանյան ԶԼՄ-ները հազվադեպ են խոսում Սփյուռքի մասին, իսկ եթե խոսում էլ են, ապա միայն այն ժամանակ, երբ հարցը Հայաստանին է վերաբերում. «Երբ որեւէ հայաստանցի երաժիշտ դրսում համերգ է տալիս, Սփյուռքում այդ մասին անպայման գրում են, իսկ երբ սփյուռքահայը նվագի, ասենք, օրինակ, Փարիզում, հայաստանյան մամուլը հաստատ չի անդրադառնա: Սփյուռքում դպրոցներ փակվեցին, որոնցից մեկը Մխիթարյան վարժարանն էր, ո՞վ գրեց այս մասին, Մելքոնյանը եւս փակվեց՝ համարյա չանդրադարձան… Չէ՞ որ նմանատիպ խնդիրների շուրջ պետք է դուք էլ պայքարեք: Պետք է այս մասին գրեք, ոչ թե, երբ Պերճ Սեդրակյանը գա Հայաստան, նրան՝ դպրոցների փակողին, շքանշան տաք»:
Խոսելով հայաստանյան ներքաղաքական իրավիճակի մասին, Հ. Պալյանը կարծիք հայտնեց, որ Հայաստանում այժմ թուրքամետ քաղաքականություն է տարվում, որի տարածողն իշխանությունն է, իսկ դրա պատճառն, իր համոզմամբ, դրսի ազդեցությունն է իշխանությունների վրա. «Դրսի ազդեցություն ասելով՝ նկատի ունեմ Միացյալ Նահանգները, որովհետեւ, եթե այստեղ դեռ չեն հասկացել, ապա ռուսները դա վաղուց են հասկացել, դրա համար էլ Վրաստանում վայրագ միջամտություն արեցին: ԱՄՆ-ի համաշխարհային քաղաքականությունը ուզում էր Օսեթիան տանել մեկուսացման: Հայաստանն այսօր պատմական սխալ է գործել: Կարո՞ղ եք ասել՝ ինչի՞ համար է Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատունն այդքան մեծ, ի վերջո՝ դեսպանատունը հո զորանոց չէ՞: Իմ համոզմամբ, մենք նախապես ենք ընտրել մեզ վրա ԱՄՆ-ի ազդեցությունը, որովհետեւ այսօր այդ պետությունը ներկայացնում է Նոր Հռոմը: Մի ուրիշ խնդրի էլ եմ ուզում անդրադառնալ. 90 թվին, որպես սովետի քաղաքացի, հավասարապես աղքատ էինք բոլորս, հիմա այդ ո՞նց եղավ, որ երկրի ամբողջ հարստությունը միայն 90 հոգու ձեռքում է: Ամենքն իր հերթին մի անպետք կուսակցություն է ստեղծում, ժողովրդավարություն խաղում: Ում են պետք, օրինակ, «Բարգավաճ Հայաստանը» կամ դրա պես շատերը»:
Հ. Պալյանը խոսեց նաեւ Հայաստանում օրեցօր ավելացող համալսարաններից. «Այսօր Հայաստանում ինչ համալսարան ասես, որ չեն բացել, ինչու պիտի այստեղ ամերիկյան, ֆրանսիական համալսարաններ լինեն: Ախր դրանց նպատակը՝ իրենց մշակութային հասկացողությամբ ղեկավարություն ստեղծելն է: Եթե ուզում եք հայ ազգը լավ անգլերեն, ֆրանսերեն սովորի, Երեւանի լեզվաբանական համալսարանում լավ մասնագետներ ընդունեք, համոզված եմ՝ այդպիսիք այժմ շատ կան Հայաստանում: Եթե վաղն էլ թուրքերն ուզենան թուրքական համալսարան բացել, ի՞նչ իրավունքով են ոչ ասելու, եթե մյուսներին չեն մերժել: Մեր ժողովուրդը պիտի վերջապես հասկանա, թե իր շահերը որ ժողովրդի եւ որ երկրի հետ են համընկնում, որովհետեւ քաղաքականությունը նաեւ շահերի զուգորդություն է»:
Նա անդրադարձավ նաեւ «Մեկ ազգ, մեկ մշակույթ» փառատոնին ու նախկին եւ ներկա ՀՀ մշակույթի նախարարներին. «Ինչ վերաբերում է այդ փառատոնին՝ ասեմ, որ երբ խոսում են սրա մասին՝ ծիծաղում եմ: Ախր իրականությունը պետք է կարողանալ տեսնել… Նախարարների հետ կապված էլ ասեմ, որ Հայաստանն այս հարցում միշտ դժբախտ է եղել: Պերճ Զեյթունցյանից հետո այդպես էլ ոչ մի հասկացող նախարար չունեցանք, փոխարենը միայն տարօրինակ նախարարներ են եղել»:
Հ. Պալյանը դժգոհեց նաեւ Լեզվի պետական տեսչությունից. «Ո՞ւր է լեզվի տեսչությունը, այսօր թերթերն ու հատկապես «Հ1»-ը այնպիսի բառեր են օգտագործում, որ սարսափում ես, ամբողջը օտար լեզու է: Ինչի՞ համար է ստեղծված այդ տեսչությունը, ինչո՞ւ չի արձագանքում»:
