![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/22/p19.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/22/p22.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/22/p21.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/22/p20.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/22/p23.jpg\")
Գեղարվեստական մարմնամարզությունը համեմատաբար երիտասարդ մարզաձեւ է: Այն ծնվել է Ռուսաստանում՝ 19-րդ դարի վերջերին, որպես շարժումներով արտահայտվելու միջոց:
Կարճ ժամանակահատվածում այս հրաշալի մարզաձեւը համաշխարհային տարածում ստացավ ու դարձավ օլիմպիական մարզաձեւ: Այսօր աշխարհում դժվար թե գտնվի մի երկիր, որտեղ գեղարվեստական մարմնամարզությունն արմատներ գցած չլինի:
Ըստ պատմական տեղեկությունների, գեղարվեստական մարմնամարզությունը չորս տարատեսակ ուղղությունների համադրություն է: Դրանք են՝ գեղագիտական, ռիթմիկ, պարային մարմնամարզությունները եւ ազատ պարը:
Մարմնամարզության միջազգային ֆեդերացիան գեղարվեստական մարմնամարզությանն առանձին մարզաձեւի կարգավիճակ է շնորհել 1963 թվականին: Նույն տարվա դեկտեմբերին Բուդապեշտում կայացած «Եվրոպայի գավաթի» արդյունքներն ամփոփելիս, միջազգային ֆեդերացիան, հաշվի առնելով, որ դրան մասնակցել են ոչ միայն Եվրոպայի մարմնամարզուհիները, որոշել է այդ մրցումը ճանաչել որպես աշխարհի անդրանիկ առաջնություն: Իսկ գեղարվեստական մարմնամարզությունն իր օլիմպիական նորամուտը տոնել է 1984 թվականին՝ Լոս Անջելեսում:
Մինչեւ վերջերս գեղարվեստական մարմնամարզությունը բացարձակապես կանանց մարզաձեւ էր: Սակայն անցած դարի վերջից, շնորհիվ ճապոնացի մարմնամարզիկների, նաեւ տղամարդկանց նմանատիպ մրցումներ են անցկացվում:
