Վերջին տարիներին Հայաստանի հասարակական կյանքն ուղեկցող ներիշխանական ռազբորկաների պակաս երբեք չի զգացվել, և այս տեսանկյունից այն, ինչ որ կատարվում է այսօր, Ռոբերտ Քոչարյանի և Տիգրան Սարգսյանի առանցքի շուրջ, ըստ էության նորություն չէ: Ներիշխանական ռազբորկաների այս շրջանը արժանանում է տարբեր վերլուծությունների և գնահատականների:
Դիտորդների մի մասը այս ամենը թատերական ներկայացում է որակում` հավաստիացնելով քաղաքացիներին, որ խորքում ամեն ինչ լավ էլ պայմանավորված է: Դիտորդների մյուս մասը փորձում է հասարակությանը ներկայացնել ներիշխանական ռազբորկաների հիմքերը, բացատրել կամ վերլուծել, թե ինչու իշխանությունները սկսեցին պայքարել իրենք իրենց դեմ, այսինքն` մեղադրել միմյանց, վիրավորել կամ պիտակավորել:
Այս ամենում բերվում են հիմնավոր փաստարկներ, բերվում են հեքիաթներ, ուղղակի մտավոր զառանցանքներ, կատարվում են այս ամենի վրա «քաղաքագիտական» վերլուծություններ, որոնք վերջում պայթում են փուչիկների նման: Սակայն, այս բոլորով հանդերձ, կա մի բավականաչափ նկատելի իրողություն: Դա այն է, որ ներիշխանական այս ռազբորկաները կամա, թե ակամա, բայց կատարում են հասարակական ծուղակի դեր, նրանք ծուղակն են գցում հասարակությանը:
Այդ ծուղակը կազմակերպվա՞ծ է, լավ մտածված և դերաբաշխվա՞ծ, թե՞ ուղղակի օբյեկտիվ իրողություններ են, որոնք ծուղակի են վերածվում` վիճելի կամ քննարկելի է գուցե, սակայն որ հասարակության զգալի մասը հայտնվում է դրա մեջ` ըստ էության անվիճելի է:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
