Ես չեմ տեսել Լարս ֆոն Տրիերի «Նիմֆոմանուհին» ֆիլմը եւ չեմ պատրաստվում այն նայել: Թրեյլերները («սեղմնագիր»-գովազդները) ցույց են տալիս, որ այդ դրաման հիվանդագին կրքերի, անառողջ աշխարհընկալման մասին է, որոնցից ես շատ հեռու եմ: Պոռնոգրաֆիայի չափաբաժինն ինձ այդքան էլ չի հուզում՝ ավելի կարեւոր է հեղինակի ասելիքը. եթե բովանդակությունը պայծառ է, պոզիտիվ է, ապա արվեստի գործն ինձ համար ընկալելի է՝ անկախ բաց կամ փակ տեսարանների առկայությունից:
Բայց ինչո՞ւ, ասացեք խնդրեմ, ինչ-որ մարդիկ, հոգեւորականներ կամ աշխարհականներ պետք է իմ փոխարեն որոշեն, թե որ ֆիլմը ես՝ չափահաս մարդ լինելով, պետք է նայեմ, իսկ որը՝ ոչ: Որ երաժշտությունը լսեմ, որ գիրքը կարդամ: Այդ ո՞վ է իր վրա պատասխանատվություն վերցրել՝ դառնալու գեղարվեստական ճաշակի իմ կամ որեւէ այլ չափահաս, կրկնեմ, մարդու ուսուցիչը: Գրված է «18+»՝ վերջ, մի՛ թողեք կինոդահլիճ երեխաներին, բնականաբար, հակացուցված է նաեւ «xxx» մակնիշով ֆիլմերը ցուցադրել բաց եթերում: Իսկ «բարոյականության սենսեյների» բարձրացրած աղմուկի պատճառով հենց երեխաներն են այդ ֆիլմը փնտրելու համացանցում:
«Նիմֆոմանուհու» ցուցադրության տապալմանը ես չէի անդրադառնա, եթե դրանից առաջ նույն «ազգային բարոյագետների» հիստերիայի պատճառով «չարգելվեին» մի շարք այլ ֆիլմեր: Եվ ես մտածում եմ՝ արդյոք մենք՝ առողջ, ազատ մտածող մարդիկ, չափից դուրս կրավորական չե՞նք: Պարզ է, որ չենք կարող գոռալ այնքան բարձր եւ անսխալականության այնպիսի համոզմամբ, ինչպես որ դա անում են ազգային եւ քաղաքական պոպուլիստները:
Բայց երբեմն արժե, հավատացնում եմ ձեզ, գնալ հոսանքին, այդ թվում՝ «Ֆեյսբուքում» գերակայող հոսանքներին դեմ: Դրա համար մեզ ոչ ոք շնորհակալություն չի ասի, ընդհակառակը՝ կենթարկվենք կոլեկտիվ պարսավանքի: Սակայն երբեմն արժե ինչ-ինչ սեւեռուն գաղափարներ ունեցողներին հիշեցնել, որ երկրի բարգավաճման եւ զարգացման գրավականն է ազատ, չկաղապարված, չնախապաշարված մարդկանց ստեղծագործությունը: Եթե բոլոր մարդիկ միշտ գտնվեին միայն «հոսանքների» կամ «թայֆայական գծերի» մեջ, մենք կշարունակեինք ապրել քարե դարում:
Ի դեպ, վաղուց ուզում էի հարցնել՝ ի՞նչ է նշանակում «համահայկական ծնողական կոմիտե»: Ինչ-որ մարդիկ ստանձնել են «համազգային ծնողի» դե՞րը եւ որոշում են, թե ով ինչպե՞ս պետք է ապրի: Հայոց բարոյականության արծիվնե՞րն են: Դաստիարակեք ձե՛ր երեխաներին այնպես, ինչպես ուզում եք: Եվ նույն հնարավորությունը տվեք ինձ: Պատասխանատվությունը՝ նույնպես:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լիովին կիսում եմ Ձեր մտահոգությունը ֆիլմի ցուցադրությունը խոչընդոտելու առումով։ Սա «Զ.Բալայանի ռազմահայրենասիրական նամակ Ռուսաց թագավորին» և «արվեստագետները ընդեմ ոչ հայեցի բեմադրության» սերիալի շարունակությունն է, իդեպ վերջին սերիան չի։ Սովետի ուրվականը սավառնում է……….. և այլն։
Պ–ն Աբրահամյան սկզբից ինձ թվաց կատակում եք «համահայկական ծնողական կոմիտե»։ Բայց երբ համացանցում տեսա նրանց կայքը, անկեղծ ասաց ոչ թէ զարմացա այլ հիասթափվեցի։ Մի թէ մենք այդ աստիճանի դեգրադացվել ենք։
«համահայկական ծնողական կոմիտե»-ի լոգոն սկզբում ուներ այս տեսքը (https://cs9390.vk.me/v9390650/e39/eslALeuya1c.jpg) և ծիածանի գույներով էր: Մի քանի օր գործելուց հետո փոխվեց դեղին գույնի: Չեմ կարծում որ դա պատահականություն էր: Սկզմբական շրջանում տեղադրում էին միայն այլասեռվածություն դեմ նյութեր, որնցում հղվում էին քարոզողների վրա, տեղադրում ամբողջական քարոզներ և սկսում բողոքել: Այդպիսով իրականացնում էին քողարկված քարոզչություն: 3-4 ամիս է չեմ հետևել այդ կառույցի գործունեությանը, բայց սկզբնական շրջանում կասկածելի էին:
Հետաքրքիր ազգ ենք: Մի կողմից գերագնահատում ենք մեզ, մյուս կողմից բարդութավորված ենք:
“Բարեպաշտ’ գրաքննադադները արդեն յոթ… ՅՈԹ տարի է չեն կարողանում հանդարտվել և շարունակում են հայհոյել հայ դասականների վեպերի սեմավեպերը: Ամբողջ աշխարհը ամեն կերպ գովազդում է իր դասականներին, իսկ մենք մեր գավառական մտքով բազում “տաբուներ” ունենք; Այս օրերին ԱՐՄՆՅՈՒԶԸ կրկին զրուցահանդես է հեռարձակելու դրանց նվիրված:
Չեմ զարմանում տեսնելով շարժանկարի առիթով այս նոր “վհուկների որսը” , որովհետև հայերի մեծ մասը դեռ ապրում է “Սովետում”; Ինչ-որ մեկը իրեն իրավունք է վերապահում “դաստիարակել” ամբողջ ժողովրդին;
Պարոն Աբրահամյան` Ձեր հոդվածները և հասարակությանն ուղղված վերլուծականները, շատ թե քիչ ինձ ծանոթ են, ես մեծամասամբ համամիտ եմ դրանց: Սակայն ազգի առաջընթացի ու հետագա պետականաշինության գործում իմ կարծիքով մեզ պետք է փուլային ազատություններ: Խոսքս կարճ լինելու համար մի օրինակ բերեմ 1929-34թթ. համաշխարհային ճգնաժամի ժամանակ ԱՄՆ նախագահ Ռուզվելտը սահմանափակեց ազատ տնտեսական-շուկայական հարաբերությունները և անցավ պլանային տնտեսությանը: Կարծում եմ, որ նա իր պետության շահերից ելնելով գնաց այդ սահմանափակումներին և ոչ թե ԽՍՀՄ-ի սիրուց: Հտևաբար մենք պետք է ազատության չափը իմանանք,որքանով է այն նպաստում մեր շրջափակմանը, սոցիալական ծանր պայմաններին, անկախությանը և մնացած մեծ ու փոքր խնդիրների լուծմանը, այլապես ազատության անվան տակ 90-ականներից սկսած քանդում ենք երկիրը, որից օգտվում են միջակ անազատները որոնք էլ գալով իշխանության արժեզրկում են հասարակությունը:
Ռուզվելտի Նոր կուրսը եւ Սովետի պլանային տնտեսությունը, մեղմ ասած, տարբեր բաներ էին։
Ինչո՟ւ եք թույլատրում, որ ձեր ազատության չափը որոշեն ուրիշները: Դա ստրուկի հեգեբանություն է;
Լարս ֆոն Տրիերի ֆիլմերից մի քանիսը փորձել եմ դիտել, բայց մինչև վերջ չեմ կարողացել: Շա՜տ տաղտկալի են: Անչափ ափսոս կլինի, եթե արգելեն Սկորսեզեի վերջին «Wolf of the Wall Street» ֆիլմը: Հրաշալի ֆիլմ է, թեև լի է սեքսով ու թմրանյութերի օգտագործման տեսարաններով: Չափազանց այժմեական է, շոշափում է գլոբալ հարցեր, իսկ գլխավոր հերոսուհուց մարդ չի կարողանում աչք կտրել 🙂
Յարգելիներ,
Այս Նիւթի մասին չէ (քանզի ԿՈՒՏԱԿԱՅԻՆԻ)ն է պատկանում բայց քանի այդ Թէլը -*thread-չկայ ձեր այսօրվայ ԲԼՕԳՈՒՄ- ուստի …
ԿՈՒՏԱԿԱԷԻՆԻ ՇԱՏՈՒՑ Է ԳՈՐԾՈՒՄ ՇԱՏ ԵՐԿԻՐՆԵՐ-ոմ լաւ մէթոդ է(Բայց ոչ պարտադիր)
Թող որ Պէտութիւն (մեր ,Հայաստանի դէպքում) յանձն առնի բարձրացնել ռոճիկներ ՀԻՆԳ տոկոսով, իսկ ԱՇԽԱՏՈՂՆԵՐ ԵՐԿՈՒ տոկոս(իրենց Ռոճիկից) եւ Վ ե ր ջ (ականջ խօսի Սիրելի Սէրժ Սարգսեանի…
Յարգանօք
Միանգամայն համաձայն եմ հոդվածի հետ և իրոք ոչ մեկը իրավունք չունի նման որոշումներ ընդունելու իրավունք վերապահել իրեն,բայց թերևս այդ հանգամանքը նույնպես այս կարգերի հետևանք է և կարծում եմ,որ հարգարժան խմբագիրն էլ գնալով էլ ավելի է համոզվում,որ եթե պետությունը ձեռքը քաշում է այդպիսի դաշտերից դրանք միանգամից զբաղեցնում են դուրսպրծուկները և կեղծ բարեպաշտները,այսինք դե ֆակտո իդեալոգիան հայտնվում է զեղծարարների և անգրագետների ձեռքերում…………ահա հենց այս դեպքը տիպիկ օրինակ է լիբերալիզմի։
Հարգելի Ռաֆայել
Հիմնական մոլորությունը հենց դա է. շատերը կարծում են, թե պետությունը/և ասելեվ պետություն` հասկանում են կառավարություն/ մի խելոք կախարդ է, որը պետք է ամեն ինչ կարգավորի ; Պետությունը մենք բոլորս ենք միասին, և մենք բոլորս պետք է ամեն ինչ որոշենք, այլ ոչ թե ինչ-որ անհասկանի կախարդ; Հանրության կարծիքն է պետությունը. ինչպիսին հանրությունն է, այնպիսին էլ պետությունը;
Այդ «իդեալոգիան» այդ ինչ է?, որ մեկ հայտնվում է «լավ» մարդկանց, մեկ էլ զեղծարարների և անգրագետների ձեռքերում?
Լավ բան է?…))))…
Մարտին Սկորսեզի “Волк с Уолл-стрит” ֆիլմից. այլանդակ ֆիլմ կա..և սա անարգելք ցուցադրում են կինոթատրոններում.
Ուրեմն թե ինչ է իրենից ներկայացնում իդեոլոգիան և պետությունը ինչ անելիքներ ունի այս դաշտում դա բացատրելու կարիք չկա,եթե մարդը չգիտի ուրեմն չգիտի,ես միայն կասեմ հետևյալը…ներկայումս Հայաստանում գերիշխող են դաշնակցական հնացած գաղափարները,որոնք համալրվում են ՀՀՇ-ական գաղափարներով և ադրյունքում այսօր ունենք մի յուրահատուկ գարշահամ կոկտեյլ,որտեղ և բացակայում է պետականության ըմբռնումը և իսկական հայրենասիրությունը և իհարկե նաև ժողովրդավարական էլեմենտներն են գրեթե իսպառ բացակայում։ Իսկ իդեոլոգիան պետք է ձևավորի իշխող ուժը,որը զբաղված է միայն թալանով և վերոհիշյալ ուժերին ռեվերանսներ անելով։
Ընդհակառակը…)))… բոլոր « տեսությունների» խաբելու հնարավորությունների հիմնական մասը թաքնված է նրա բազային աքսիոմների մեջ, հենց այն մասի մեջ, որը առանց ապացուցման՝ «հասկանալի» և «ընդունելի» մարդկանց « մեծամասնության» կողմից…)))…
Դրա համար՝ երբ ասվում է «թե ինչ է իրենից ներկայացնում իդեոլոգիան և պետությունը ինչ անելիքներ ունի այս դաշտում դա բացատրելու կարիք չկա…» ՝ դա վերածվում է հերթական (քո) « տեսության» բազային աքսիոմի…)))…
Բացատրիր ինչ է ԻԴԵՈԼՈԳԻԱՆ, ոչ թէ նրա գոյության «անհրաժեշտությունը» ամրապնդիր աքսիոմով…)))…
Հենց որ բացատրես, պարզ կդառնա, որ բոլոր «իդեալոգիաները» ընդհամենը մի արժանի տեղ ունեն՝ աղբամանը…)))…
Մտածում էի այս թեմայի հիմքով ոչ մի մեկնաբանություն չանել: Բայց հենց այսօր մտքերի մեջ ընկած` հիշեցի ներքոբերյալ Ձեր մտքերը հարգելի պարոն Աբրահամյան.
«Բայց ինչո՞ւ, ասացեք խնդրեմ, ինչ-որ մարդիկ, հոգեւորականներ կամ աշխարհականներ պետք է իմ փոխարեն որոշեն, թե որ ֆիլմը ես՝ չափահաս մարդ լինելով, պետք է նայեմ, իսկ որը՝ ոչ:
Բայց երբեմն արժե, հավատացնում եմ ձեզ, գնալ հոսանքին, այդ թվում՝ «Ֆեյսբուքում» գերակայող հոսանքներին դեմ: Դրա համար մեզ ոչ ոք շնորհակալություն չի ասի, ընդհակառակը՝ կենթարկվենք կոլեկտիվ պարսավանքի: Սակայն երբեմն արժե ինչ-ինչ սեւեռուն գաղափարներ ունեցողներին հիշեցնել, որ երկրի բարգավաճման եւ զարգացման գրավականն է ազատ, չկաղապարված, չնախապաշարված մարդկանց ստեղծագործությունը: Եթե բոլոր մարդիկ միշտ գտնվեին միայն «հոսանքների» կամ «թայֆայական գծերի» մեջ, մենք կշարունակեինք ապրել քարե դարում»,
Սրանց հետ առավել քան ամբողջովին համամիտ եմ ու զուգահեռաբար կցանկանայի հենց Ձեր կարծիքն իմանալ հետեւյալի մասին:
Բայց ինչո՞ւ, ասացեք խնդրեմ, ինչ-որ մարդիկ, թեկուզեւ լինեն նրանք մաքսավորներ պետք է իմ փոխարեն որոշեն, թե որ ավտոմեքենան ես՝ չափահաս մարդ լինելով, կարող եմ ունենալ, իսկ որը՝ ոչ: Ո՞ւմ ինչ իմ մեքենայի ծագումը, նրա հզորությունը, նրա արտադրման տարեթիվը, որի համար էլ ես ինչ-որ մաքսատուրք մուծեմ: Եթե մեքենան արտադրված է հանրության համար, ապա այն ձեռք բերելու համար ես` սպառողս ինչո՞ւ պիտի պետությանը վճարեմ: Ես դեմ եմ մաքսատուրքին ոչ տնտեսվարող սուբյեկտների համար: Կարճ` այսքանը: Բայց իմ միտքը ոչ թե չեն կիսում, այլ արհամարհում են անգամ լրագրողները: Կցանկանայի պատասխանեիք. ինչո՞ւ: Շնորհակալություն:
Գեղարվեստական ստեղծագործության, ճաշակի խնդիրը եւ տվյալ ապրանքի գնի, մաքսերի կամ հարկերի խնդիրները, ինձ թվում է, տարբեր հարթություններում են: Բայց խնդիրների երկրորդ խումբը, բնականաբար, նույնպես քննարկելի է:
Շնորհակալություն արձագանքի համար: Կարծում եմ, այնուամենայնիվ, դրանք նույն հարթության մեջ կարելի է դիտարկել: Այնպես չէ, որ այդ հարթության մասին մտածում էի, բայց Ձեր այս հրապարակումով ինձ հանգեցրիք այդ մտքին: Պարզապես մաքսայինը չի շոշափում այն թեմաները, ինձ Ձեր ասած ֆիլմը, դրա համար էլ հասարակության կողմից մաքայինի հետ կապված գրեթե ամեն ինչ գրեթե նորմալ է ընկալվում: Իսկ ես այս պարագայում Ձեր ասած այն անձանցից եմ, որ դեմ եմ գնում հոսանքին, այդ թվում՝ «Ֆեյսբուքում» գերակայող հոսանքներին դեմ, չնայած մաքսայինի հարցերը սոցցանցերում չեն քննարկվում, որքան որ գիտեմ: Դրա համար ինձ ոչ ոք շնորհակալություն չի ասի, ընդհակառակը՝ ենթարկվում եմ կոլեկտիվ պարսավանքի, այդ թվում եւ լրագրողների կողմից: Ինձ համար ցավալին այս պարագայում այն է, որ որքան էլ ինչ-ինչ սեւեռուն գաղափարներ ունեցողներին հիշեցնեմ, որ ես չեմ գտնվում միայն «հոսանքների» կամ «թայֆայական գծերի» մեջ, միեւնույն է, ոչինչ չի փոխվում, եւ ինձ համար, մաքսային մեր մտածելակերպով մենք քարե դարում ենք: