Անցած օրերին «Արմենիա» հեռուստաընկերությամբ հեռարձակվեց «Ամենախելացին» հեռուստախաղի տոնական թողարկումը, որի մասնակիցները հանրությանը հայտնի լրագրողներ էին։ Իսկ հեռուստախաղը վարում էր ՀՀ կրթության եւ գիտության նախարար Արմեն Աշոտյանը։ Շատ կցանկանայինք քննաղատել իրեն, բայց այս դեպքում շանս չկա։ Նորմալ վարեց, լրագրողները նորմալ խաղացին, եւ ընդհանրապես, հեռուստախաղը հետաքրքիր ու նորմալ ընթացք ունեցավ։
Բայց, նաեւ թունդ քննադատություն եղավ։ Քննադատության հիմնական թեման այն էր, թե ինչու են հատկապես այդ լրագրողները ընտրվել հեռուստախաղի համար, արդյոք նրանք էին ամենախելացինեըը, բա ինչու էին այս կամ այն հարցին սխալ պատասխանում։ Իհարկե, այդպես քննադատողների թիվը բավական քիչ էր եւ հետո նրանց փաստարկները խիստ թույլ են։ Որովհետեւ, եթե լրագրողները բոլոր հարցերի պատասխաններն իմանային, ոչ թե այդ հեռուստախաղին կմասնակցեին, այլ միանգամից կգնային Մոսկվա՝ «Ի՞նչը, որտե՞ղ, ե՞րբ» հեռուստախաղին մասնակցելու։ Բայց փաստ է, որ մասնակիցներից ոչ ոք չփչացրեց պատկերը, կամ աչքի չընկավ բացահայտ անգրագիտությամբ։
Հ. Գ. Իսկ Արմեն Աշոտյանը քննադատության տեղ ունի։ Շատ դանդաղ էր ընթերցում հարցերը, շատ դանդաղ։ Նազենի Հովհաննիսյանից երկու անգամ դանդաղ։ Եվ ո՞ւր են նայում մեր իշխանությունները։
Կարդացեք նաև
Մհեր ՂԱԼԵՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
