Եվ այսպես՝ ի՞նչ հակափաստարկներ են բերվում Տեր– Պետրոսյանի դիրքորոշման անընդունելիությունը հիմնավորելու համար։ Հիմնականը սա է. եթե մենք կարգավորման առաջին փուլում որոշ տարածքներ զիջենք՝ դրանից Ղարաբաղի ռազմաքաղաքական վիճակը միայն ավելի կծանրանա, թշնամին նպաստավոր դիրքերում կհայտնվի ու նոր հարձակում կսկսի, իսկ միջազգային երաշխիքներին հավատալ պետք չէ՝ դրանք ընդամենը թղթի կտորներ են։
Միանգամայն ճիշտ է. միջազգային երաշխիքներին հավատալ իսկապես պետք չէ։ Այսինքն՝ միջազգային օրենքներին ապավինել չարժե, պետք է ապավինել բացառապես սեփական ուժերին։ Սա արձանագրենք եւ անցնենք առաջ։
Հարց է ծագում՝ բա այդ դեպքում ինչո՞ւ են Հայաստանի իշխանությունները հայտարարում, թե մեծ ուրախությամբ կզիջեն ազատագրված տարածքները, բայց միայն այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը կճանաչի ԼՂՀ անկախությունը կամ գոնե անկախության իրավունքը։ Չէ՞ որ այդ ճանաչումը նույնպես թղթի կտոր է։ Նրանք կճանաչեն, մենք տարածքները կվերադարձնենք, իսկ նրանք որոշ ժամանակ անց որեւէ առիթով նոր պատերազմ կսկսեն անկախ ԼՂՀ-ի դեմ։
Եվ ի՞նչ, միջազգային օրենքնե՞՚րը պիտի պաշտպանեն մեզ։ Բայց մենք արդեն ֆիքսել ենք, չէ՞, որ միջազգային օրենքներին ապավինել չի կարելի։
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
