44-օրյա պատերազմից հետո և հատկապես այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը ներխուժեց Հայաստանի Հանրապետության միջազգայնորեն ճանաչված տարածք, հայ-ռուսական հարաբերությունները դժվար է այլ կերպ գնահատել, քան ճգնաժամ։ Դրա պատճառն առաջին հերթին Ռուսաստանից մեր միֆականացված ակնկալիքներն էին, որոնք, ինչպես ցույց է տալիս կյանքը, երբեք էլ լուրջ հիմքեր չեն ունեցել, թեև դրանք հետևողականորեն արմատավորվել են հայկական միջավայրում։
Պատմությունը մեզ դաժան դաս տվեց առ այն, թե ինչ ավարտ է ունենում «միակողմանի դարավոր բարեկամությունը» և ստիպեց պատասխանելու միանգամայն օրինաչափ հարցի՝ իսկ ի՞նչ անել այսքանից հետո։
Պաշտոնական Երևանը, անկախ իր քաղաքական նախապատվություններից, չի կարող հաշվի չնստել հանրային ընկալումներում առկա այս տեկտոնական փոփոխությունների հետ։ Սակայն բաց է մնում հետևյալ հարցը՝ ՀԱՊԿ-ի ու ԱՊՀ-ի աշխատանքներին մասնակցելուց դե-ֆակտո հրաժարումը այն պարագայում, երբ պահպանվում է դրանց դե-յուրե անդամակցումը, որքանո՞վ է ամբողջական ու ընկալելի դարձնում Հայաստանի կառավարության քաղաքական ուղեգիծը։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Անալիտիկոն» վերլուծական հանդեսում
