Ստեփան Գրիգորյանը համարում է, որ նիստի ընթացքում Ղազախստանը դրեց շատ կարեւոր խնդիր եւ դրանում չի կարելի նրան մեղադրել
«Փոխվեց իրավիճակը՝ ոչ թե մեզ են խնդրում կամ ճնշում, որ մենք մտնենք, այլ հիմա մենք ենք խնդրողի դերում»,- այսօր՝ մայիսի 31-ին, «Հայացք» մամուլի ակումբում լրագրողների հետ հանդիպման ընթացքում, անդրադառնալով մայիսի 29-ին Աստանայում տեղի ունեցած Եվրասիական տնտեսական միության բարձրագույն տնտեսական խորհրդի ընդլայնված նիստին, հայտարարեց Գլոբալիզացիայի եւ տարածաշրջանային համագործակցության վերլուծական կենտրոնի ղեկավար Ստեփան Գրիգորյանը:
Նա նշեց, որ իրեն իրոք զարմացրեցին նիստի ընթացքում բարձրացրած հարցերը, քանի որ Ադրբեջանը Կոլեկտիվ անվտանգության պայմանագիրը չի ստորագրել եւ Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցելու ցանկություն էլ չի հայտնել, սակայն այնտեղ հնչեց Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի խոսքը.
«Այդ դեպքում ինչո՞ւ են պետք այդ ինստիտուտները, այդ ինստիտուտների իմաստը նրանում է, որ Կոլեկտիվ անվտանգության պայմանագիր, Մաքսային միություն, Եվրասիական տնտեսական միություն իմաստ ունեն այն դեպքում, եթե դու այնտեղ ունես առավելություն ի համեմատ, օրինակ՝ Ադրբեջանի, Վրաստանի՝ այն երկրների, որոնք միության անդամ չեն հանդիսանում, բայց եթե առավելություններ չկան, ի՞նչ իմաստ ունի»:
Կարդացեք նաև
Ստեփան Գրիգորյանը համարում է, որ մայիսի 29-ը Հայաստանի համար պետականամետության լավ դաս էր, քանի որ թե՛ Լուկաշենկոյի եւ թե՛ Նազարբաեւի պահվածքը նա համարում է դասական պետականամետության օրինակ.
«Բելառուսը, Ղրղըզստանը պոկեցին փողերն իրենց ազգերի համար պետությունների անհրաժեշտ փողը, Ղազախստանը դրեց շատ կարեւոր խնդիր, չես կարող մեղադրել՝ ի վերջո Ղազախստանը լուրջ երկիր է. ինքն ասում է՝ «ես ուզում եմ իմանալ՝ ես ում հետ եմ ինտեգրվում, իրավունք ունե՞մ իմանալ, թե՞ ոչ», չես կարող իրեն քննադատել»:
Պարոն Գրիգորյանը չբացառեց Եվրամիության ասոցացման պայմանագրին վերադառնալու հնարավորությունները: Եւ առաջարկեց իշխանություններին օգնելու երկու տարբերակ. առաջինը՝ կազմակերպել քննարկումներ թե՛ Ազգային ժողովում ե՛ւ թե նրանից դուրս եւ դժգոհության մեծ ալիք բարձրացնել. «Քանի որ եթե խաղի կանոնները փոխվեն, ապա իշխանություններին պետք է աջակցել տարբեր կարծիքներ արտահայտելով եւ դժգոհության մեծ ալիքով»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
