Համապետական ընտրությունները ինչ-որ տեղ ժողովրդավարության ճանապարհով գաղափարական պայքարի ցուցադրում է: Այն բնորոշ է իրապես ժողովրդավարական երկրներում:
Սա Հայաստանն է, որտեղ ազգային ավանդույթները, բարքերը, սովորույթները տարիների պատմություն ունեն և ժողովրդավարական արժեքների ներդրման նկատմամբ առանձնապես մեծ հակում չունեն:
Անկախացումից հետո տպավորություն կար, որ հայ ժողովուրդը կկառուցի ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետություն:
Սակայն այդ ամենը մնաց հռչակագրում՝ թղթի վրա:
Կարդացեք նաև
Արդեն քառորդ դար իշխանությունում գտնվողների ուշքն ու միտքը մի բանում է՝ ինչպես վերարտադրվել կամ ինչպես իշխանական աթոռը տնից չհանել: Եվ ահա այս պարագայում քաղաքական ուժերը փորձում են տարբեր միջոցներով հայտնվել Ազգային Ժողովում: Ձևավորվել են դաշինքներ առանց գաղափարական ընդհանրության, որը հավանաբար օրվա իշխանության սրտովն է կամ գուցե նրա նախագիծն է:
Օրվա իշխանությունը իր վերարտադրությունը ապահովելու նպատակով ստեղծված իրավիճակում ամբողջ ընդդիմադիր դաշտի հետ շախմատ է խաղում և հավանաբար նրանց մատ կանի: Իսկ որոշ յուրայինների հետ շաշկի է խաղում և ճանապարհին նրանց ֆուկ անում:
Գառնիկ Վաղարշակյան
Հայաստանի բուհերի արհեստակցական
կազմակերպությունների ճյուղային
հանրապետական միության նախագահ
