Հավաստիացնում են «Washington Balet»-ի հայ պարուհին եւ նրա ամերիկացի ամուսինը
Հինգ տարի անց կրկին Հայաստանում է «Washington Balet»-ի արտիստ Սոնա Խառատյանը: Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի հրավերով նա օրերս Լ. Մինկուսի «Դոն Քիշոտ» բալետում հանդես եկավ փողոցային պարուհու դերապարով: «Առավոտի» հետ զրույցում Ս. Խառատյանը նկատեց, որ հայկական բալետում շարժ կա. «Հասցրել եմ դրական փոփոխություններ նկատել, Հայաստանում պոտենցիալ ունեցող շատ պարողներ կան, բայց աշխատասերներն են քիչ, կատարողների մեծամասնությունը մակերեսորեն է վերաբերվում պարելու արվեստին»: Սոնան պատմեց, որ հասցրել է Հայաստան այցելության ընթացքում «Գայանե» բալետը դիտել ու թեեւ այն համարում է հաջողված, բայց միաժամանակ արձանագրում է. «Միջազգային մասշտաբով ցածր մակարդակի էր, կցանկանայի՝ լուրջ աշխատեին բալետի մակարդակը առաջիկայում բարձրացնելու ուղղությամբ եւ մեր բալետն էլ, որ աշխարհում համառորեն շարունակում է անհայտ մնալ, միջազգային շուկայում ներկայանալի դարձնեին: «Գայանե» բալետում ինձ հատկապես դուր եկան մենապարողները, նկատելի էր՝ նրանք արհեստավարժ էին իրենց գործում, բայց ընդհանուր առմամբ կար նաեւ որոշակի կատարողական անհամաչափություն՝ հատկապես մանր դետալներում, խորեոգրաֆիկ շարժումներում եւ սահուն անցումներում»: Սոնան հայ պարողների աշխատասիրության պակասին ընկալումով է մոտենում. «Հայ պարողներին կարելի է հասկանալ: Նույնիսկ բեմում ջեռուցումն ապահովված չէ, փորձերին մրսում էինք, էլ չեմ խոսում, թե ինչքան ցածր են հայ պարողները վարձատրվում: Այս ամենը, իհարկե, կխոչընդոտի պարողի՝ նվիրումով ու ջանասիրությամբ աշխատելուն»:
Սոնան այս տարի Հայաստան է ժամանել ամուսնու՝ Ջոնաթան Ջորդանի հետ, ով հայ հանդիսատեսին ներկայացավ «Դոն Քիշոտ» բալետում՝ Բազիլի դերապարով: Պարոն Ջորդանը նկատեց, որ հայկական բալետում անհրաժեշտ են բալետի միջազգային նորարարությունները՝ նոր աշխատաոճ եւ բեմադրություններ, նաեւ պակասում է խանդավառությունը. «Հայ պարողները մինչեւ կեսօր են աշխատում, իսկ դա քիչ է: Կարծում եմ, ճանաչված բալետմայստեր Ռուդոլֆ Խառատյանը կնպաստի հայկական բալետի զարգացմանը: Նա արագ նկատում է ամեն պարողի պոտենցիալը եւ հասկանում, թե ի՞նչ է անհրաժեշտ յուրաքանչյուրին, ո՞ր հարցերում են թերանում եւ ո՞ր ուղղությամբ պետք է աշխատի պարողը: Մինչեւ հիմա ձեր թատրոնը սահմանափակ խաղացանկ ուներ, իսկ արհեստավարժության գրավականը լայնածավալ խաղացանկով հանդես գալն է»: Ջ. Ջորդանը նկատեց նաեւ, որ հայկական բալետին պակասում է միաբանությունը. «Ես զարմացած էի. մինչեւ համերգի սկսվելը՝ փորձի ժամանակ, պարողների մի մասը չկար, մեզ մոտ՝ Վաշինգտոնում, նման բան երբեք չեք նկատի: Կարեւոր է նաեւ բեմում ներկայանալ էներգիայով ու խանդավառությամբ լի, իսկ հայ կատարողներից ոմանք բեմ էին դուրս եկել մի տեսակ մտացրիվ, այս ամենը հանդիսատեսը լավ է նկատում ու ըստ դրա էլ գնահատում պարողի ներկայացումը»: