Կարծես թե պարզ է, որ Հայաստանի համար Արևմուտքի և Ռուսաստանի խաղը կամ պայքարը դեռ շարունակվելու է, և այն ընդհատված չէ: Պարզապես կարող են փոփոխություններ լինել տակտիկական հարցերում, կարող են փոխվել մեթոդները, գործիքները, ինչ-որ առումով նաև կազմերի փոփոխություններ կարող են լինել, սակայն պայքարը շարունակվելու է, քանի որ պարզից պարզ է, որ այստեղ խնդիրը Հայաստանի հետ կապված որևէ իրավաբանական ձևաչափը չէ, այլ գործընթացներ, որոնք կազմում են աշխարհաքաղաքական հավերժական շղթայի մաս:
Եվ այստեղ Հայաստանի, այսպես ասած, պերճանքն ու թշվառությունն է միաժամանակ: Առայժմ միաժամանակ, ինչ-որ առումով նաև փոխնիփոխ, սակայն այս երկու իրողությունները ժամանակի ընթացքում անպայմանորեն զիջելու են մեկը մյուսին, և Հայաստանը կամ մնալու է պերճանքի, կամ թշվառության միջև:
Բանն այն է, որ աշխարհաքաղաքական մրցակցության հետաքրքրության օբյեկտ հանդիսանալն ինքնին վատ կամ ողբերգական բան չէ: Ողջ խնդիրն այն է, թե ինչքանով է տվյալ օբյեկտը պարունակում սուբյեկտ դառնալու ներուժ, ինչքանով է կարողանում պատրաստ լինել աշխարհաքաղաքական այդ մրցակցությանը և ճիշտ կողմնորոշվելով հանդերձ սպասարկել սեփական շահերը, կարողանալ օգտագործել մրցակցության արդյունքում առաջացող հնարավորությունները: Երբ այս ամենը բացակայում է, աշխարհաքաղաքական մրցակցության օբյեկտ հանդիսանալը վերածվում է թշվառության ամենակարճ ճանապարհի:
Մուսա Միքայելյան
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
