Աշտարակի ամենաբարեկարգ եկեղեցին՝ Սուրբ Մարինեն (13- րդ դ.), միակն է, որ ունի մշտական հոգևոր հովիվ: Եկեղեցու բակն օրերս մաքրելու էին եկել Ռազմական ակադեմիայի սաները:Մեզ հետ զրույցում նրանք պատմեցին, որ ամեն տարի՝ Զատկին ընդառաջ գալիս են, շրջում քաղաքի 5 եկեղեցիներով ու մաքրում բակերը:
Ծիրանավոր եկեղեցու քարերի ու մասունքների կողքին, արդեն տասնամյակներ շարունակ, կարելի է տեսնել «Պահպանվում է պետության կողմից» ցուցանակը: Նույնը կարելի է տեսնել նաեւ 14-րդ դարի Սպիտակավորի վրա: Երկու եկեղեցիներն էլ չեն գործում, գմբեթ չունեն, բայց ներսում շարված են տասնյակ խաչքարեր ու կիսաքանդ սյուներից հատվածներ:
Բնակիչներն իրենք են սրբապատկերներ ու մոմեր բերում ու դնում կիսաքանդ խորանների վրա:
Կարդացեք նաև
7-րդ դարի Կարմրավորի շուրջը ամենաշատ խաչքարերն ու մասունքներն են: Այդտեղ է նաև բանաստեղծ Գևորգ Էմինի գերեզմանը: Դռան վրա կարելի է տեսնել հեռախոսահամար: Դա մոմավաճառ տիկին Հայկանդուխտի համարն է: «Եկեղեցին մշտական քահանա չունի, միայն կիրակի օրերին պատարագների համար է հոգևորական գալիս, քանի որ տեղը շատ փոքր է»,- ասում է տիկին Հայկանդուխտը, ինքն էլ երբեմն տուն է գնում՝ ճաշելու: Անցած տարի Կարմրավորի կողքին սրճարան են կառուցել:
Եթե Աշտարակին վերևից նայես, կտեսնես, որ Ծիրանավորը, Կարմրավորը և Սպիտակավորն ասես պահպանում են Սուրբ Սարգիս եկեղեցին: Ավանդությունը պատմում է, որ նրանք երեք աղջիկներ են եղել, ովքեր սիրել են Սարգիս անունով մի տղայի, բայց մերժվել են նրա կողմից:
ՆԵԼԼԻ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ