Վեցերորդ գումարման Ազգային ժողովի առաջին նիստում Սերժ Սարգսյանի արտասանած ելույթի կարեւորագույն հատվածն, անկասկած, անդրադարձն էր ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը, որովհետեւ ելույթի այդ հատվածով նա ցաքուցրիվ արեց իր եւ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման համարյա 20 տարիներին Հայաստանի որդեգրած ռազմավարությունը։ Առանցքայինը հետեւյալ միտքն էր՝ «Ադրբեջանը, որը խաթարում է բանակցային գործընթացը, ստատուս-քվոյի պահպանման ջատագովն է եւ չի թաքցնում դա»։
Որպեսզի հասկանանք, թե ինչի մասին է խոսքը՝ պարզապես հիշենք, որ 20 տարի շարունակ ստատուս-քվոյի պահպանումը համարվում էր ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցում մեր մեծագույն նվաճումը։ Ավելին` համարվում էր, որ մեր գերագույն նպատակը հենց ստատուս-քվոյի փոփոխություն թույլ չտալն է։ Եվ պետական քարոզչամեքենան 20 տարի շարունակ հասարակական գիտակցության մեջ արմատավորում էր այդ գաղափարը։ Տարբեր տրամաչափի պաշտոնյաները (Ռոբերտ Քոչարյանից սկսած) հայտարարում էին, թե Ղարաբաղի հարցը լուծված է (այսինքն՝ մենք մեր գործն արել ենք ու պիտի համբերությամբ սպասենք, մինչեւ արտաքին աշխարհը պաշտոնապես ընդունի այդ փաստը), անգամ մեկ թիզ հող զիջելու (այսինքն՝ ստատուս-քվոյի փոփոխության) մասին խոսողները հռչակվում էին ազգի դավաճաններ, առավել «պրագմատիկները» հայտարարում էին, թե ստատուս-քվոյի փոփոխությունն անհնար է հենց միայն այն պատճառով, որ հակասում է ԼՂՀ Սահմանադրությանը եւ այլն։
Ու հանկարծ Սերժ Սարգսյանը Ազգային ժողովի առջեւ ելույթ է ունենում ու հայտարարում, թե Ադրբեջանն է ստատուս-քվոյի պահպանման ջատագովը, իսկ մեզ համար այդ փոփոխությունն ընդունելի է։ Այսինքն՝ ստացվում է, որ 20 տարի շարունակ Հայաստանի «ռազմահայրենասիրական» քաղաքական գործիչները, քաղաքագետները, մտավորականները եւ այլն քարոզել են այն, ինչը ձեռնտու է Ադրբեջանին։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
