«Ազգային-ժողովրդավարական բեւեռ» կազմակերպությունը կիրակի օրը բողոքի ցույց անցկացրեց Գյումրիում՝ 102-րդ ռազմաբազայի մոտ: Ես իմ վերաբերմունքն ունեմ այդ կազմակերպության հանդեպ, եւ հատկապես՝ 2016 թվականին, այսպես կոչված, «Սասնա ծռերի»՝ ոստիկանական գնդի վրա հարձակման ու մարդասպանության վերաբերյալ: Ավելին՝ ես չեմ կարծում, որ Ռուսաստանի՝ իր պարտավորությունների կատարման պահանջը պետք է դրվի զիվորականների առաջ, առավել եւս՝ Բերձորի միջանցքում չգտնվող: Ադրբեջանի կողմից շրջափակումը չվերացնելը Ռուսաստանի քաղաքական ղեկավարության որոշումն է, ոչ թե՝ զինվորականների: Հետեւաբար, ավելի բնական կհամարեի, որ ցույցը տեղի ունենար Երեւանում՝ Ռուսաստանի դեսպանատան մոտ:
Բայց ես չեմ հասկանում նաեւ նրանց, ովքեր չափից դուրս խանդավառ կերպով դատապարտում են ԱԺԲ-ի ցույցը: Այդ «դատապարտումներից» կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ Ռուսաստանն ու ՀԱՊԿ-ը տեր են իրենց ստորագրություններին, իսկ ահա մի քանի տասնյակ մարդ բողոքում է այդ երկրի եւ այդ կառույցի անթերի աշխատանքի պարագայում: Իրականում չեմ կարծում, որ այս հարցում հայաստանյան հասարակության մեջ կան լուրջ տարաձայնություններ՝ դժգոհ են գրեթե բոլորը: Մեր խնդիրն է գտնել մեզ միավորող, ոչ թե բաժանող կետերը, եւ ամեն մի առիթով իրար երեսի չշպրտել «Արեւմուտքի գործակալներ», «Պուտինի ագենտուրա» մեղադրանքները:
Ընդհանրապես, այն գաղափարը, թե կա երկու ուղի, որոնցից մեկում մեզ սպասում է փրկություն եւ զարգացում, իսկ այլ տեղում՝ ստրկություն եւ գաղութացում (այդ բաժանարար գծի կողմնակից է նաեւ նույն ԱԺԲ-ն), սնամեջ է եւ անիմաստ: Ռուսաստանի «ֆորպոստ» կամ «գուբերնիա» լինելը նույնքան վատ է, որքան ժողովրդավարության «կղզյակ» կամ «բաստիոն»: Ժողովրդավարությունը, որքան կարեւոր է մեր ներքին կյանքի կազմակերպման համար, այնքան անպետք է որպես մի «ապրանք», որը կարելի է վաճառել Արեւմուտքի վրա: Ադրբեջանի հետ համեմատ մեր ավելի ժողովրդավար լինելը մեզ որեւէ առավելություն չի տվել պատերազմում, եւ դրանից հետո էլ չի փրկում մեզ Ադրբեջանի ագրեսիայից եւ Արցախի շրջափակումից: Ճիշտ նույն ձեւով մեզ չի պաշտպանում Ռուսաստանի հետ նոմինալ առումով «դաշնակից» եւ ՀԱՊԿ անդամ լինելը:
Մեր ամենակարեւոր խնդիրներից մեկն է՝ մտածել այդ հարացույցից (պարադիգմից) դուրս, զուտ պրագմատիկ դաշտում: Ոչ թե վիճել, թե այդ երկընտրանքից որն է ավելի լավը, որը՝ վատը, այլ՝ ընդհանրապես հրաժարվել այդ երկընտրանքից, դեն նետել այն:
Կարդացեք նաև
Առանց այդ էլ բազմաթիվ անիմաստ բաժանարար գծեր ունենք, մասնավորապես՝ «ներկաներ»-«նախկիններ»: Արդյոք վեճի նոր թեմաներ ստեղծելու ժամանա՞կն է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ժողովրդավար լինելը մեզ որեւէ առավելություն չի տվել պատերազմում, որովհետև մեր դաշնակիցն է ոչ ժողովրդավար Ռուսատանը, եթե մեր դաշնակիցը լիներ ԱՄՆ-ն, Անգլիան, Ֆրանսիան և մյուս ժողովրդավար երկրները և մենք լինեինք NATO-ի անդամ, դա մեզ առավելություն կտար պատերազմում, ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ պատերազմ չէր էլ լինի:
“Ժողովրդավար լինելը…”
Նախ եւ առաջ՝ Հայաստանը ժողովրդավար չի եղել ոչ նախկինների ժամանակ, ոչ էլ, առաւել եւս, Նիկոլի թավշյա խեղկատակությունից հետո: Նիկոլի կառուցածը սովորական փնթի բռնապետություն է՝ դավաճանական-կոլաբորացիոնիստական զեղումներով…
“Ժողովրդավար լինելը մեզ որեւէ առավելություն չի տվել պատերազմում, որովհետև մեր դաշնակիցն է ոչ ժողովրդավար Ռուսատանը,…”
Ա՜յ քեզ տրամաբանություն… Ռուսաստանը քեզ տալիս է «ոչ ժողովրդավար» գազ ու զենք՝ համարյա ձրի, ու դու դեռ բողոքու՞մ ես: Հակառուսական հիստերիա ես բարձրացնում, թուրքերի հետ պաչ-պռոշտի, բանակը քանդում ես, սկսում քո զրոյական կետից, պատերազմ հրահրում ու դիտավորյալ պարտվում քո կիրթ ու կառուցողական յոլդաշին՝ ռու՞սներն են մեղավոր…
“…եթե մեր դաշնակիցը լիներ ԱՄՆ-ն, Անգլիան, Ֆրանսիան և մյուս ժողովրդավար երկրները և մենք լինեինք ՆԱՏՈ-ի անդամ, դա մեզ առավելություն կտար պատերազմում,”
Ոչ մի առավելություն էլ չէր տա: Եւ ԱՄՆ-ն, եւ Անգլիան, եւ Ֆրանսիան առաջնորդվում են իրենց շահերով, այլ ոչ թե կորած-մոլորած երկրների «ժողովրդավարության» աստիճանով: Իրականում՝ «ժողովրդավարությունը», «արեւմտյան արժեքները», «մարդու իրավունքները» ընդամենը քարոզչական շղարշ են ու պատրվակ՝ այլ երկրների ներքին գործերին միջամտելու ու նորից իրենց շահերը առաջ տանելու համար: Ամենաթարմ օրինակը՝ Ադրբեջանը, չլինելով ոչ ժողովրդավար, ոչ էլ ՆԱՏՕ-ի անդամ, բոլոր այդ երկրների «հուսալի գործընկերն» է…
“…ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ պատերազմ չէր էլ լինի:”
Պատերազմ չէր լինի, եթե Նիկոլի նման ազգակործան պատուհասին ձեր սիրած «ժողովրդավարական» երկրները իշխանության չբերեին: Ռուսներին այստեղից քշելու համար դրանք Նիկոլի ճղճիմ բռնապետությունը կհռչակեն «ժողովրդավարության բաստիոն», իսկ Հայաստանից մնացած փշրանքներն էլ կգցեն Թուրքիայի երախը…
Մենք ունենք բարձրակարգ քաղաքագետներ, վերլուծաբաններ, կուսակցությունների եւ հասարակական կազմակերպությունների ղեկավարներ, ազգասեր ռազմական, գիտական, հոգեւոր մտավորականություն, սա է ժողովրդի քաղհասարակությունը, որը պատրաստ է պայքարել հանուն մարդասիրական եւ ժողովրդասիրական սկզբունքների հաղթանակի: Նման ազգային սերուցք կա նաեւ մեր հազարամյակների բնիկ հարեւանների մեջ, լինի վրացի, իրանցի, կովկասյան ժողովուրդներ: Ցանկացած հակամարտություն բնիկ ժողովուրդների միջեւ աշխարհի որ ծայրում էլ լինի’ դա գոյաբանական խնդիր է ոչ միայն հակամարտող, այլեւ բոլոր մնացած բնիկ ժողովուրդների համար: Ոչբնիկների համար, հակառակը, ինչքան շատ իրար ուտեն բնիկները, այնքան ոչբնիկների իշխանությունը կամրապնդվի բնիկների հողերի վրա եւ բնիկների նկատմամբ: Ոչբնիկների ընդհանուր կարգախոսն է’ բնիկների հողն ու հարստությունն առանց բնիկների, սա զուտ պարազիտ շիզոիդների կարգախոսն է: Երբ մարդուն գրոհում են պարազիտ մանրէները եւ նա հիվանդանում է, նրա ջերմությունը բարձրանում է եւ բարձր ջերմության պայմաններում պարազիտները ոչնչանում են եւ մարդս առողջանում է: Սովետը կարծում եմ քանդվեց, երբ նրա դիմադրողականությունը զրոյացվեց’ երբ նրա հատուկ ծառայությունները ծախվեցին, իսկ չծախվողներին վերացրին: Բայց մենք ունենք ազգային սերուցք եւ մեր իսկական հարեւանները նույնպես ունեն իրենց ազգային սերուցքը, որոնք իրենց վրա պետք է վերցնեն ազգի դիմադրողականության գործը: Բնիկների միջեւ հակամարտությունները հրահրում են պարազիտ ոչբնիկ շիզոիդները, որոնց նպատակն է ոչնչացնել եւ քշել բնիկներին իրենց հողից: Մեր ազգային սերուցքը թող փորձի միավորվել բնիկ ազգերի ազգային սերուցքների հետ եւ համատեղ ակցիաներ կազմակերպեն բնիկ ազգերի հակամարտությունները հանգցնելու եւ ռազմավարական համագործակցության վերածելու: Փորձենք համատեղ ուժերով ռուս ուկրաինական հակամարտությանը վերջ դնենք: Մենք հայերով կարող ենք գլխավորել այդ գործընթացը: