Անցած տարին, մեղմ ասած, դրամատիկ էր, միանգամայն կանխատեսելի, հետևաբար՝ նողկալի։ Ես չեմ հավատում ամսաթվերին, ներառյալ «Նոր» տարուն, քանի որ չեմ հավատում նոր սկզբին և չեմ կիսում այդ մանկական համոզմունքը։ Այս մասին գրում է Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը Տելեգրամի իր ալիքում։
«Մարդկային անպատասխանատու բնությունը փորձում է սրբել անցյալը, որպեսզի սկսի «նոր» կյանք՝ մոռանալով, որ մեր ծուլությունն ու արատները օրացույցի մի նոր թերթիկով ինքնըստինքյան կվերանան։ Հիմարություն և միամտություն է հավատալ, որ առանց անցած ճանապարհը վերլուծելու, կարող ես զրոյից ինչ-որ բան ստեղծել։
Այնուամենայնիվ, նոր սկիզբ կարելի է դնել՝ վերլուծելով և գիտակցելով, թե ինչու էր անցած տարին այնպիսին, ինչպիսին այն եղավ: Քրիստոնեական Սուրբ Ծնունդն օգնում է մեզ այս հարցում: Այն չի զրոյացնում մարդկային կյանքի անցյալի կեղտը, ոչ, բայց դա ներում է մարդուն, եթե նա գիտակցում է իր մեղավորությունը, ընդունում է իր սխալներն ու ապաշխարում: Այսինքն՝ փոխվել է։
Չհավատալով նոր սկզբին, ես հավատում եմ նոր ընկալումների և նոր հնարավորությունների, որոնք մենք հաճախ չենք տեսնում միայն այն պատճառով, որ դադարել ենք նկատել դրանք, քանի որ… մենք սովոր ենք դրան։
Կարդացեք նաև
Արդյո՞ք նույն բանը չի պատահում Սուրբ Ծննդյան հետ կապված շատերի մտքում:
Այսօր Հայ Առաքելական եկեղեցին նշում է Սուրբ Ծնունդը, որը լավագույն դեպքում. մեզ համար դարձավ սեփական ապագա փրկության տոն և հույսի տոն, ավելի սովորական ընկալմամբ՝ եկեղեցում մոմ վառելու առիթ, իսկ վատագույն դեպքում՝ ուտել-խմելու պատրվակ։
Այնուամենայնիվ, մենք մոռանում ենք, որ Սուրբ Ծնունդը, առաջին հերթին, Աստծո ծննդյան օրն է:
Մտածեք․
երբ մարդը ծնվում է, մենք շնորհավորում ենք նրա մորը, երբ Աստված ծնվում է, նրա մայրը, կարծես, հեռանում է մարդկանց ուշադրության դաշտից. Սուրբ Ծննդին ընդունված չէ շնորհավորել Մարիամին…
Մինչդեռ ես շատ էի մտածում այս մասին։ Այն պահից, երբ Մարիամին այցելեց Գաբրիել հրեշտակապետը (Ավետում), նրա կյանքը արմատապես փոխվեց: Հետագայում այս երիտասարդ կինը կիսեց իր Որդու ճակատագիրը և ստանձնեց մարդու և Աստծո միջև կամուրջ դառնալու մեծ առաքելությունը: Ինձ համար Մարիամն աշխարհում միակ անձն է, ով կարող է Աստծուն ներկայացնել այն, ինչ ես ամաչում եմ ասել: Պատահական չէ, որ շատ աստվածաբաններ նրան Բարեխոս են անվանում. նա բարեխոսում է մեզ համար Աստծո առջև. Տերը կարող է բարկանալ մարդու վրա, բայց Նա «ոչ» չի ասի մորը:
Երբեմն, դժվար հանգամանքներում շփոթվելով, մեր կյանքը կապվում է հանգույցների հետ: Երկու ճանապարհ կա՝ կտրել դրանք, ինչպես ժամանակին Ալեքսանդր Մակեդոնացին իր սրով կտրեց «Գորդյան հանգույցը», և ինչը փոխաբերականորեն (և, ի դեպ, սովորաբար ապարդյուն) փորձում են անել «նոր սկզբի» հետևորդները։
Եվ կա գիտակցության, աշխատանքի ու աղոթքի ճանապարհ։ Մենք պետք է ընդունենք սխալները, աշխատենք նոր ճանապարհով և խնդրենք Մարիամին օգնել մեզ արժանապատվորեն հաղթահարելու բոլոր դժվարությունները՝ արձակելով մեր կյանքի բարդ հանգույցները: «Մարիամ, հանգույցները քանդող»-ը հայկական ավանդույթով գրված նոր սրբապատկեր է, որն անձնավորում է Աստվածամորն ուղղված մեր խնդրանքները՝ ոչ միայն բարեխոսության, այլև մարդու կողմից անլուծելիի լուծման համար:
Մաղթում եմ յուրաքանչյուրին, ով ունի խորը ինքնավերլուծության քաջություն և առաջադեմ փոփոխությունների համբերություն, թող ձեր կյանքի «մեռած» թվացող հանգույցները լուծվեն, իսկ անլուծելիները թող լուծում գտնեն՝ հույսի ուժով և անհրաժեշտության դեպքում հրաշքով։ Ի վերջո, այսօր Սուրբ Ծնունդ է:
Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ»։
Թարգմանությունը` 168.am-ի
