Խորհրդանիշ դնելու ժամանակը չէ

Պատասխանել

1. henri says:

   Հունիս 28, 2017 at 10:26

   Հանրապետութեան հրապարակին վրայ պէտք է և կարելի է դնել միայն
   Տրդատ Գ Արքայի և Գրիգոր Լուսաւորչի արձանը ,որոնք Հիմը դրին Քրիստոնեայ Հայաստանի որ
   դարձաւ անբաժանելի մասնիկը մեր էութեան ծնունդ տալով Նոր գիր գրականութեան-մշակոյթի և ինքնագիտակցութեան -Աւարայրի-Սարդարապատի ,
   Այսպէս ըրած են Չէխերը Փրակայի և Հունգարացիները Պուտափեշտի և ֆրանսացիները Շարլը Մանյի Նօթրը Տամի հրապարակին վրայ որ Փարիզի սիրտը կը կազմէ;

   Պատասխանել
2. Ալեքսանդր says:

   Հունիս 28, 2017 at 12:11

   Լիովին համաձայն եմ

   Պատասխանել
3. Ruben says:

   Հունիս 28, 2017 at 18:30

   Խալդ աստծո մեծությամբ Արգիշտին՝ Մենուայի որդին, այս անառիկ ամրոցը կառուցեց և անվանեց Էրեբունի քաղաք՝ ի հզորություն Բիայնա երկրի և ի սարսափ թշնամիների։

   Պատասխանել
4. Ruben says:

   Հունիս 28, 2017 at 18:34

   Արգիշթորդի Ռուսան
   ասում է.
   Ով որ այս արձանագրությունը
   փչացնի, ով փշրի,
   հողում թաղի, ով ջուրը գցի,
   ով տեղից իր շարժի,
   ով արևի առջևից
   առանձնացնի կամ ասի «ոչնչացրու»,
   ով ուրիշին ասի.
   «Ես կատարեցի», ով որ
   Անունս ջնջի և իր անունը
   գրի, – լինի նա
   Վանեցի, լինի Լուլուրեցի [թշնամի],
   թող որ Խալդե, Թեյշեբա,
   Շիվինե աստվածները չխնայեն,
   Թե անունը, թե սերունդը
   երկրի վրա չթողնեն»։

   Պատասխանել
5. Հ.Շ. says:

   Հունիս 28, 2017 at 20:42

   Այս պատմութիւնը ուրտեղից ելաւ, չգիտեմ, սակայն եթէ ես այսօրուայ քաղաքականացած դաշնակների տեղը լինէի, Հայաստանի Հանրապետութեան նախնական հիմնադրութեան 100ամեակի առիթով, Արամ Մանուկեանի արձանը տեղադրելու տեղ, կը ջանայի Կասյան փողոցի անունը փոխել տալ…
   (Ուրեմն ահա, շարժումը այստեղ սկսուեց, իր ինքնատիպ լոզունքով՝
   «100ամեակը առանց Կասյան»ի ! lol… )

   Ներազգային համերաշխութեան համար տեւաբար ջանք թափելը անհրաժեշտ է, այո, շատ բարի: Սակայն ոչ տեւաբար միակողմանի կերպով:

   Եթէ այդ արձանը գոյանալու է, խնդիրը կը լուծուի զայն պարզապէս մի այլ, նուազ երեւելի վայր տեղադրելով. ինչ որ աւելի պատշաճ կը լինի, նկատի ունենալով Արամ Մանուկեանի անձնաւորութեան հիմնական գիծերից՝ խոնարհութիւնը, համեստութիւնը, պաշտօնական փառքից ու մակերեսային պատիւներից հեռու՝ իսկական ժողովուրդի մէջ իր ժրաջան ու ապերախտ աշխատանքը տանելու ըմբռնողութիւնը:

   Արձաններով չէ որ կը յարգուի այդպիսի մարդկանց յաւերժական յիշատակը:
   Ոչ ել՝ կլոր ու խոշոր թիւով տարեդարձների առիթով միայն…Իսկ որեւէ խորհրդանիշ անիմաստ կը դառնայ, երբ որ չկայ անոր իմաստին ոչ թէ համապատասխանող, այլ գոնէ ձգտող, իսկական աշխատանք:

   https://www.shoushisummercamp.org/

   ..

   Պատասխանել
6. Լավատես says:

   Հունիս 29, 2017 at 16:56

   Խորհրդային ժամանակներում բանվորի ու գյուղացու միասնությունն էր գլխավոր խորհրդանիշը, որը ղեկավարում էր միակ բանվորա գյուղացիական կուսակցությունը, հիմա կարծում եմ գլխավոր խորհրդանիշը պետք է լինի զինվորի՝ որպես ազգային ուժի ներկայացուցչի, մտավորականի՝ որպես ազգային գիտության, մշակույթի, կրոնի՝ ոգու ու հոգեւորի, արդարության ներկայացուցչի եւ վերջապես ազգային գործարարի ու դրամատան տնօրենի միասնությունը եւ այս երեք թե չորս խորհրդանիշները կմիավորի ու կղեկավարի ազգային քաղաքական գործիչը:

   Պատասխանել