Եվ գործնականում երևանյան «Դիջիթեքն» ի ցույց է դնում երկու հայաստանների գոյությունը՝ այն, ինչը կարող էր լինել, ինչը կարող է լինել, ինչը Հայաստանն է, որը պատրաստ է աշխարհին տալ ու վերցնել լիարժեքորեն, զարգանալ ու զարգացնել լիարժեքորեն, լինել զարգացող աշխարհի լիարժեք մասը, և Հայաստան, որը այդ ամենում է առայժմ միայն խոսքով, իսկ գործով ոչ միայն հեռու է այդ ամենից, այլև նույնիսկ այդ ամենի դեմ է:
Այս երկու Հայաստանները ներկայումս ըստ էության հասել են սահմանային կետի, և ակնհայտ է, որ նրանք «կամ-կամ»-ի առաջ են: Այլ կերպ այդ «կամ-կամ»-ը հետևյալն է՝ կա՛մ Հայաստանը կհաղթի և կզբաղեցնի իր ներուժին արժանի տեղը, կա՛մ Հայաստանը կպարտվի, և այդ ներուժն իր տեղը կգտնի Հայաստանի սահմաններից ավելի ու ավելի հեռու, իսկ թե ինչ տեղ կգտնի Հայաստանի սահմաններին՝ արդեն դժվար է պատկերացնել:
Մուսա ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
