«ՎԱԽԹԱՆԳՈՎԻ» ՄԵԾԵՐԸ ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ Վասիլի Լանովոյը եւ Եվգենի Կնյազեւը սիրում են հայ հանդիսատեսին «Բեմական խաչմերուկ» մշակութային կենտրոնի հրավերով (տնօրեն՝ Հակոբ Ղազանչյան) երեկ Հ. Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնի բեմում Մոսկվայի Եվգենի Վախթանգովի անվան պետական ակադեմիական թատրոնը ներկայացրեց Էրիկ Շմիտի «Ձոն Եվային» պիեսը (բեմադրությունը՝ Սերգեյ Յաշինի)։ Գլխավոր դերերում հանդես եկան հայտնի ու սիրված անուններ՝ Ռուսաստանի ժողովրդական արտիստներ Վասիլի Լանովոյը եւ Եվգենի Կնյազեւը։ Հանդիպեցինք հրավիրող կողմին եւ գլխավոր դերակատարներին։ Հ. Ղազանչյան- Ես գտնում եմ, որ ռուսական մշակույթից կտրվելը, որի վտանգը կա, բավականին վնաս է մեր մարդկային ու բարոյական տեսակին։ Սա է պատճառը, որ Մոսկվայի Գոգոլի անվան թատրոնի հյուրախաղերից անմիջապես հետո հրավիրեցինք Վախթանգովի անվան թատրոնը։ Նշեմ, որ առաջին դեպքում հայ հանդիսատեսը «շփվեց» հանրահայտ Սվետլանա Կրյուչկովայի ու Սվետլանա Բրագարնիկի, իսկ այսօր՝ Վասիլի Լանովոյի ու Եվգենի Կնյազեւի բարձրարվեստ խաղին։ Անկեղծ ասած, ինձ վրա ծանր են նստում հրավերները (նկատի ունի թանկ-Ս. Դ.), բայց այլ կերպ չեմ կարող։ Ամեն անգամ, երբ ավարտվում են հյուրախաղերը, ինքս ինձ ասում եմ՝ վերջ, բայց, ինչպես տեսնում եք, ձեռնամուխ եմ լինում նոր հրավերի։ Ցավում եմ, որ երկու հյուրախաղերն էլ, փաստորեն, համընկան կանանց միամսյակին ու հայ հանդիսատեսը նախընտրում է զավեշտն ու ինքնագործ հումորը, ինչով ողողված են երեւանյան բեմերը։ Եվգ. Կնյազեւ- Կարծում եմ, գիտեք, որ մեր թատրոնը արյունակցական կապ ունի հայ ժողովրդի հետ։ Մեծն Վախթանգովի (որը հայկական ծագում ուներ) մահից հետո թատրոնը ղեկավարեցին դարձյալ հայկական արմատներով Ռուբեն Սիմոնովը եւ նրա որդին՝ Եվգենի Սիմոնովը։ Ասել կուզեմ, որ նրանց հիմնած «տրադիցիաները»՝ կապված Հայաստանի հետ, ավելի ստույգ՝ հայ թատերարվեստի, ժառանգաբար փոխանցվում են։ Առաջին անգամը չէ, որ Երեւանում եմ։ Հատկապես ուզում եմ նշել, որ ունեք գիտակ ու գնահատող հանդիսատես։ Իհարկե, դա այդպես էլ պետք է լիներ հնագույն մշակույթ ունեցող ժողովրդի դեպքում, ինչպիսին հայ ժողովուրդն է։ Այս բեմադրության մեջ ներգրավված են Բորիս Շչուկինի անվան՝ իմ ղեկավարած ինստիտուտի ուսանողները։ Ի դեպ, նրանց մեծ մասը առաջին անգամ է Հայաստանում ու պարզապես հիացած է։ Վ. Լանովոյ- Ինչպես խորհրդային ժամանակներում, այնպես էլ նոր Հայաստանում ես ինձ հյուր չեմ զգում։ Հավատացեք, հենց օդանավակայանից ինձ համակում է հարազատության զգացումը։ Եվ այն տարիներին, եւ այսօր առիթը բաց չեմ թողել այցելելու Հայաստան։ Բնականաբար, իրազեկ եմ Հայաստանում, մասնավորապես թատերարվեստում կատարվող անցուդարձին։ Այսօր առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե մի տեսակ առանձնացած ենք իրարից (նկատի ունի փոխայցելությունների պակասը- Ս. Դ.), բայց այն թատերարվեստը, որն ունեն ռուս եւ հայ ժողովուրդները, հնարավորություն է տալիս, որ արհամարհելով որոշ դժվարություններ, շնորհիվ թատրոնի նվիրյալների, կարողանանք հաղորդակցվել։ Իմ խորին հարգանքն եմ ուզում հայտնել հատկապես հայ հանդիսատեսին։ Ս. ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ