Երբ 2013թ. հուլիսի 3-ին լրացավ Պռոշյան գյուղի գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի սպանության երեք ամիսը, գյուղում նրա հիշատակի խնկարկման եւ մոմավառության միջոցառում կազմակերպվեց:
«Առավոտի» հետ զրույցում բազմաթիվ գյուղացիներ ասում էին, որ իրենց գյուղում վախի մթնոլորտ է տիրում , քանի որ օրը ցերեկով սպանել են իրենց սիրելի գյուղապետին:
Այսօր, երբ Հրաչ Մուրադյանի սպանության մեկ տարվա առիթով նրա հարազատներն ու ընկերները հավաքվել էին, զրուցեցինք Հրաչ Մուրադյանի տեղակալ, նույնպես ՀՅԴ անդամ Վովա Սահակյանի հետ, որն այժմ, բնականաբար, չի աշխատում գյուղապետարանում , եւ որը գյուղապետի ընտրությունների ժամանակ դրել էր իր թեկնածությունը: Սակայն, չնայած նրա հաղթանակի վերաբերյալ գյուղացիներից շատերի վստահությանը, Պռոշյանում հաղթեց ՀՀԿ-ական թեկնածուն: Երբ փորձեցինք նրան հարց տալ, նա նախ մեզ ուղղորդեց, թե՝ բոլոր հարցերի պատասխանները Բաղրամյան 26-ում են, իրենցից հարցրեք, ապա, այնուամենայնիվ, որոշեց լսել մեր հարցը: Վովա Սահակյանից հետաքրքրվեցինք, թե արդյոք մեղմվե՞լ է գյուղում վախի մթնոլորտը, թե՞ դեռ կա:
Նա պատասխանեց. «Ձեր հարցը շատ… շատ միամիտ հարց եք տալիս: Ոչ մի բան էլ չի փոխվել… Որ մարդիկ չեն արտահայտվում… չարտահայտվելը հենց վախի մթնոլորտի դրսեւորման ձեւն է: Հրաչ Մուրադյանի սպանությունը դարձել է վիճակագրական տվյալ, ինչպես այլ սպանություններ՝ իշխանությունների համար: Բայց մեզ համար մնացել է նույնը: Մենք չենք մոռացել եւ չենք էլ լռելու, Պռոշյանը չի լռելու, որ չենք խոսում, չի նշանակում ասելիք չունենք: Ձուկը որ չի խոսում, պատճառն այն է, որ բերանը լիքը ջուր կա…»:
Կարդացեք նաև
Մելանյա ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
