Ակնհայտ է դառնում, որ հանրության ակնկալիքները որոշակիորեն տարբերվում են հռչակված մոտեցումներից: Համենայն դեպս հանրության մի որոշակի մասը կտրուկ քայլերի, գործողությունների անհրաժեշտություն է տեսնում:
Պատկերավոր ասած, հանրության մեջ «մոնոպոլիաների դեմ պայքարի» առումով ակնկալիքներից մեկն այն է, որ «գլուխներ թռչեն», իսկ մենաշնորհային դիրքը չարաշահած տնտեսավարողները պատասխան տան դրա համար, զրկվեն գերշահույթներից եւ այսպես շարունակ:
Ակնհայտ է, որ կառավարությունը ձգտում է հնարավորինս առանց ցնցումների գործել: Բայց հասկանալի է նաեւ, որ մենաշնորհային վիճակում գտնվող կամ ինչպես ասվեց՝ կենտրոնացվածության բարձր աստիճանից օգտվող խոշոր տնտեսավարողները ձեռքները ծալած չեն սպասելու, թե երբ են «իրենց հախից գալու»:
Միայն սննդատեսակների կամ ինչպես նշվեց՝ սոցիալական նշանակություն ունեցող ապրանքային շուկաների ցանկը խիստ տպավորիչ է: Փաստացի չկա քիչ թե շատ էական որեւէ ապրանք, որի դեպքում կենտրոնացվածության բարձր աստիճան կամ, հանրային ավելի պարզ ընկալմամբ՝ մոնոպոլիա չլինի: Մի՞թե դրա բուն պատճառը մյուսներին հասանելի ուղեցույցների բացակայությունն է կամ «թեժ գծով» բողոքելու հնարավորություն չունենալը:
Կարդացեք նաև
Պարզ է, որ՝ ոչ, որովհետեւ ներմուծմամբ զբաղվել ցանկացողները, ամեն դեպքում, ընթացակարգերին տեղեկանում են, իսկ բողոքել ցանկացողները, ամեն դեպքում, նախքան այս էլ կարող էին իրենց դժգոհությունները բարձրաձայնել:
Հետեւաբար, պետք են այնպիսի քայլեր, որ մթնոլորտ ու միջավայր փոխվի: Որքան շուտ, այնքան՝ լավ:
Ա.ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
