ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Ցավոք սրտի, Հայ առաքելական եկեղեցին միակ ինստիտուցիոնալ կառույցն է, որ ազգային գաղափարախոսություն է քարոզում…
Ակնհայտ է, որ քաղաքագիտական վերլուծության համատեքստում ինստիտուցիոնալ կառույցների դերը ազգային գաղափարախոսության ձևավորման և առաջ մղման գործում առանցքային է՝ պետականության և ազգային ինքնության կառուցվածքը դիտարկելիս: Հայ առաքելական եկեղեցու օրինակն ընդգծում է նրա դիրքորոշման եզակիությունն ու, միաժամանակ՝ բարդությունը հայ հասարակական կյանքի և պետության գործունեության համատեքստում։ Ցավոք սրտի, Հայոց եկեղեցին հանդես է գալիս որպես հիմնական դերակատար, որի գործունեությունը որքան գաղափարական է, այնքան էլ հոգևոր՝ ուղղված ազգային արժեքների և իդեալների ձևավորմանն ու պահպանմանը։
Հայ առաքելական եկեղեցին, ունենալով խորը արմատներ և մեծ հարգանք հայ հասարակության կառուցվածքում, ցավոք սրտի, իրենից ներկայացնում է ազգային պետության զարգացման գաղափարին առնչվող հայեցակարգերի առաջ մղման եթե ոչ միակ, ապա գոնե՝ կենտրոնական հարթակը։ Ցավոք սրտի, այն միակ բացառիկն է, որ հանդես է գալիս որպես կատալիզատոր ազգային գիտակցության ամրապնդմանն ու պետական ինքնիշխանության ձգտումներին աջակցելու գաղափարների ձևակերպման և տարածման գործընթացներում։
Կարդացեք նաև
Սակայն Հայ առաքելական եկեղեցու հնարավորությունները՝ որպես ազգային-ազատագրական շարժման առաջնորդի, սահմանափակված են նվիրապետական կանոններով և իր հոգևոր առաքելության գիտակցմամբ։ Հայոց եկեղեցին, չնայած իր բարոյական և գաղափարական զգալի ռեսուրսներին, բախվում է սահմանափակումների քաղաքական և ռազմական ոլորտներում, որոնք, ցավոք սրտի, խոչընդոտում են ազգային-ազատագրական համապարփակ ջանքերն ուղղորդելու և աջակցելու նրա կարողությանը։
Մյուս կողմից, չնայած Հայ առաքելական եկեղեցու պատմական և ժամանակակից այս փուլում ցուցադրվող խրոխտ կեցվածքին, ցավոք սրտի, միասնական ազգային ռազմավարություն ձևավորելու նպատակով հայ հասարակության տարբեր սոցիալական շերտերի և քաղաքական խմբերի կողմից այս ինստիտուցիոնալ կառույցի շուրջ անգամ համախմբման ջանքեր չեն նշմարվում։ Եկեղեցու շուրջ համախմբվելու ջանքերի բացակայությունն ընդգծում է հայկական հասարակական-քաղաքական միջավայրի մասնատվածությունը և մատնանշում ազգային երկխոսության բացակայությունը, որն ակնհայտորեն մեզ բոլորիս պարտադրում է ռազմավարական պլանավորման լրացուցիչ գործիքների և հարթակների մշակման գործընթացներ ձեռնարկել:
Այնուամենայնիվ, մեր պետության և ազգի գոյութենական ճգնաժամի արդի փուլում, բարեբախտաբար, առկա է գոնե մեկ ինստիտուցիոնալ կառույց՝ ի դեմս Հայ առաքելական եկեղեցու, որը քարոզում է ազգային գաղափարախոսություն և հայ հասարակության ու պետականության մեջ ընդգծում է ազգային ինստիտուցիոնալ կառույցների առկայության ու ակտիվության կարևորությունը՝ ազգային ինքնության գաղափարական հիմքի ձևավորման գործում։
Բարեբախտաբար, Հայ առաքելական եկեղեցին իր գործունեությամբ ու քարոզներով բացահայտում է ազգային-ազատագրական ջանքերը ղեկավարելու և համակարգելու՝ այս կառույցների կարողությունների ներկայիս բացերը՝ ընդգծելով ավելի լայն հասարակական-քաղաքական մոբիլիզացիայի և ինտեգրման անհրաժեշտությունը:
