Մեր ներքին կյանքում կան երեւույթներ, որոնք կարող են տարընթերցումներ առաջացնել, խթանել կոնստրուկտիվ եւ ոչ կոնստրուկտիվ բանավեճեր։ Սակայն գոնե մի բան պարզ է եւ միանշանակ. եթե մամուլի որեւէ օրգան անախորժությունների է հանդիպում, ապա դա քաղաքականության հետ ոչ մի կապ չունի։ Օրինակ, երկու օր է լույս չի տեսնում «Լրագիրը»: Կարծում եք, պատճառները քաղաքակա՞ն են։ Ամենեւին։ Պարզապես պետական մենաշնորհ ունեցող «Պարբերական» հրատարակչությունը չի տպում «Լրագիրը», որովհետեւ թերթը հրատարակչությանը պարտքեր ունի։ Ճիշտ է, այսօր բարեհաջող լույս տեսնող գրեթե բոլոր թերթերը նույնպես պարտքեր ունեն եւ ոմանց այդ պարտքերը 5-10 անգամ գերազանցում են «Լրագրի» պարտքերը։ Բայց չի տպվում հենց «Լրագիրը»։ Ինչը, բնականաբար, քաղաքականության հետ ոչ մի կապ չունի։
Կամ «Ա1» – «Սիգլ» երկարատեւ հակամարտության մեջ գործարար մարդիկ ջախջախիչ հաղթանակ տարան լրագրողների, օպերատորների եւ ռեժիսորների նկատմամբ։ Արդյունքում «Ա1»-ը գոյություն ունի որպես իրավաբանական, բայց ոչ որպես ստեղծագործական միավոր։ Կարեւորը դա չէ: Կարեւորն այն է, որ լավ թե վատ այլընտրանք հանդիսացող «Ա1»-ի հաղորդումները այլեւս եթեր չեն հեռարձակվում։ Բայց առավել կարեւոր է, որ դա քաղաքականության հետ ոչ մի կապ չունի։
Կան մամուլի հետ առնչվելու բազմաթիվ ոչ քաղաքական մեթոդներ, որոնցից մեկը վերջերս փորձարկվել է «Գոլոսի» վրա։ Եթե, ասենք, նույն «Լրագրի» խմբագրի երեխան հաճախում է մանկապարտեզ կամ մսուր, ապա երեխային կարելի է դուրս անել, որովհետեւ տվյալ մանկական հիմնարկում անխուսափելիորեն կգտնվեն ավագ դաստիարակչուհիներ, որոնց «Լրագիրը» դուր չի գալիս։ Սակայն այդ իմ առաջարկը քաղաքականության հետ, իհարկե, ոչ մի կապ չունի։ Իսկապես չունի։
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
