Հիվանդանոցը՝ ականատեսի աչքերով
Մեծ էր Լյուբա Ծատուրյանի զարմանքն ու զայրույթը, երբ այցելել էր Մասիսի Մ. Հերացու անվան քաղաքային հիվանդանոցի գինեկոլոգիական վիրաբուժական բաժին՝ վիրահատված զարմուհուն: Պարզվել էր, որ հիվանդատեսների առաջնահերթ խնդիրն է՝ հիվանդներին խմելու ջուր հասցնելը: Ջուրն իսպառ բացակայում է վաղ առավոտից մինչեւ ուշ երեկո: Ստիպված աշխատողները գիշերները ջուր են ամբարում՝ զուգարաններից օգտվելու համար: Պատկերացնում եք, ամառվա 40 աստիճան շոգին, վիրահատված հիվանդը զուգարանից օգտվելիս պետք է ջրով լի դույլը բարձրացնի: Մեկը կարողանում է, մյուսը՝ ոչ, ու պատկերն արդեն պարզ է:
Մինչդեռ հիվանդները վճարում են հիվանդանոցին հաստատագրված գումարը, վիրահատվում ու հայտնվում անմարդկային պայմաններում, օրինակ՝ ոչ բոլոր հիվանդասենյակներն ունեն սառնարան: Հիվանդը ստիպված է թակել հարեւան սենյակի դուռը՝ սառնարանից իր կերակուրը վերցնելու կամ 1 բաժակ ջուր ըմպելու համար: Հավանաբար, սառնարանի բացակայությունն ենթատեքստ ունի, մյուս սենյակի առավելությունն է ընդգծվում՝ համապատասխան վերաբերմունքի դեպքում, ինչպես արվում են ՀՀ շատ հիվանդանոցներում: Ինչպես վերջիններում, այստեղ եւս լավ գործում են չգրված կանոնները՝ 15 հազար դրամ պալատի բժշկին, հազարականներ էլ՝ միջին ու ցածր բուժանձնակազմի այցելություններին: Իրենց ոտնահարված իրավունքների մասին խոսում են բոլոր հիվանդներն ու նրանց հարազատները, սակայն ոչ ոք չի բարձրաձայնում:
«Այդ գումարները տալուց հետո էլ հիվանդն ուշադրության չի արժանանում, մեր հիվանդի աղիները 3 օր չէին գործել, ու ոչինչ նրան չէր առաջարկվել, միայն իմ պահանջից հետո նրան մոմիկներ տվեցին»,- ասում է զայրացած տիկին Ծատուրյանն ու հավելում, որ ջուր չլինելու պայմաններում հիվանդը երբեմն զսպում է կարիքներն ու հայտնվում ավելի բարդ իրավիճակում:
Կարդացեք նաև
ԳՈՀԱՐ ԱՐՇԱԿՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
