Մի կողմից, իհարկե, լավ է, որ Հայաստանի անկախությունը վերականգնելուց ի վեր իշխանությունները ձեւական մայիսմեկյան շքերթներ կամ ցուցադրական այդօրինակ միջոցառումներ չեն կազմակերպել կամ նախաձեռնել:
Մյուս կողմից՝ եթե Մայիսի 1-ն իրոք ընդունվում է որպես պաշտոնական տոն, ապա կարելի է ու պետք է ոչ միայն շնորհավորել, այլեւ ինչ-որ կերպ առաջին պլան բերել բոլոր այն մարդկանց, ովքեր այնուամենայնիվ աշխատում են ու ստեղծում բարիք, արժեք, ձեւավորում ՀՆԱ, ապահովում բյուջեի մուտքերը եւ այդպես շարունակ: Այդ մարդիկ բանվորն ու շինարարն են, ձուլագործն ու էլեկտրամեխանիկը, վարորդն ու ոսկերիչը, վաճառողն ու քարտաշը, ծրագրավորողն ու էլեկտրակայանի օպերատորը եւ բազում այսպիսի աշխատավորական մասնագիտությունների ներկայացուցիչներ: Ի վերջո, ամբողջ երկիրը չէ, որ գործազուրկ է:
Իհարկե, ամենաուժեղ շնորհավորական «խոսքը» մեր դեպքում այնպիսի նպաստավոր պայմանների ձեւավորումն ու ապահովումն է, որոնք թույլ կտային որակապես փոխել աշխատունակ բնակչության զբաղվածության ցուցանիշը: Կարճ ասած, աշխատատեղերի ստեղծումն ու արժանապատիվ աշխատավարձն են այսօր ընկալվում որպես նախընտրելի «շնորհավորանք»:
Մանրամասները կարդացեք «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում:
