Մարտի 7-ից մեծ էկրաններին ցուցադրվում է ռեժիսոր Աննա Արևշատյանի «Բարի լույս» ֆիլմը, որն արդեն հասցրել է մասնակցել բազմաթիվ փառատոների և միջազգային ցուցադրությունների, ինչպես նաև արժանանալ մի շարք մրցանակների: Ֆիլմը պատմում է մի լրագրողի մասին, որը մասնագիտական հակամարտության մեջ է այն հեռուստաընկերության հնազանդ և ստրկացած վարչակազմի հետ, որտեղ աշխատում է: Կորցնելով աշխատանքը՝ նա համակվում է անկարողության և մեղքի զգացումով իր ընտանիքի առջև: Կինն անդադար փորձում է համոզել, որ արտագաղթեն, ինչը նրան ստիպում է վերջնական որոշում կայացնել: Սա հեշտ որոշում չէ, այնպես որ նա պետք է հակադրվի սեփական ես-ին. այն սկզբունքները, որոնցով առաջնորդվել է ամբողջ կյանքում, փլվել են, իսկ ապագան անորոշ և մշուշոտ է: Հորը տեսնելու սուր ցանկությունը նրան տանում է սահմանային այն գյուղը, որտեղ ապրում է հայրը: Ծնողների տան ճանապարհին երևան են գալիս նրա մանկության հուշերը 90-ականների դժվարին ժամանակների մասին, երբ Հայաստանը պատերազմի մեջ էր: Առերեսումը սեփական անցյալի հետ օգնում է նրան վերագտնել իրեն և ճիշտ որոշում կայացնել:
Այսինքն` ֆիլմում արծարծվում են թեմաներ և բարձրացվում են խնդիրներ, որոնք արդիական են այսօր և հուզում են հատկապես երիտասարդությանը: Ըստ այդմ էլ` մեր զրուցակիցն այս անգամ ֆիլմի ռեժիսոր Աննա Արևշատյանն է, ում հետ զրուցեցինք ֆիլմի ստեղծման, անցած ճանապարհի և ունեցած հաջողությունների, դերասանների ընտրության և մի շարք այլ հարցերի շուրջ.
– Աննա, «Բարի լույս»-ը Ձեր առաջին լիամետրաժ ֆիլմն է: Ինչո՞ւ որոշեցիք անդրադառնալ այնպիսի բարդ թեմայի, ինչպիսին 90-ականների հիշողություններն են և դրանց ազդեցությունը մեր ներկայի վրա:
– Սովորաբար յուրաքանչյուր ստեղծագործող հեղինակ նախևառաջ փորձում է խոսել իր մասին, այսինքն` ոչ թե անձնապես իր մասին, այլ որևէ թեմայի, որն իրեն հետաքրքիր է, հոգեհարազատ է, քանի որ միայն այդկերպ դու կարող ես լինել ազնիվ, ճշմարիտ, հետաքրքիր, կարող ես նոր խոսք ասել: 90-ականներն իմ մանկությունն են, ես եղել եմ 6 տարեկան աղջնակ, այդ ծանր տարիներին ապրել եմ Հայաստանում, բայց երբեք չեմ մտածել, թե որքան վատ է, որքան դժվար է: Ընդհակառակը` պոզիտիվ էր, հետաքրքիր, շատ ընկերներ ունեինք, միասին խաղում էինք, վազվզում, կարդում էինք, ստեղծագործում: Այնքան կյանք կար այդ ամենի մեջ, ինչը, ցավոք, ես հիմա չեմ տեսնում:
Ես ու Սևադա Գրիգորյանը` սցենարի հեղինակը, միևնույն ժամանակ սովորել ենք Ռուսաստանում, և անկախ իրարից է թեմային անդրադառնալու ցանկությունն առաջացել: Նա գրել է սցենարը (դա նրա դիպլոմային աշխատանքն է եղել), ուղարկել է ինձ, ես էլ կարդացել եմ ու շատ հավանել, քանի որ նման է իմ պատմությանը, հոգեհարազատ է: Հենց այդպես էլ ստեղծվեց այս ֆիլմը: Իհարկե, սցենարը վերափոխման ենթարկվեց, Սևադայի պատմությունը դարձավ իմ պատմությունը, և ծնվեց մի նոր ստեղծագործություն: Ծնվեց այն «Բարի լույս»-ը, որը հիմա տեսնում եք էկրաններին:
– Ձեր ֆիլմը «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի շրջանակում մրցանակի արժանացավ որպես լավագույն հայկական լիամետրաժ խաղարկային ֆիլմ: Հետաքրքիր է` այս մրցանակն ի՞նչ նշանակություն ունի Ձեզ համար և ի՞նչ ազդեցություն ունեցավ Ձեր հետագա գործունեության վրա:
– Ասեմ, որ երբ մենք այս ֆիլմը ստեղծում էինք, ես մտքիս ծայրով անգամ չէի կարող պատկերացնել, որ հետագայում այն այսքան մրցանակների և այսքան մեծ արձագանքների կարժանանա, այսքան կսիրվի մարդկանց կողմից: Երբ 2016 թվականին մեզ հրավիրեցին «Ոսկե ծիրան»-ին մասնակցելու, դա արդեն իսկ մեծ պատիվ էր մեզ համար` մասնակցել հայկական ամենահեղինակավոր կինոփառատոնին և մրցել մի շարք պրոֆեսիոնալների հետ: Իսկ երբ մենք ստացանք մեր առաջին մրցանակը, ես ընդհանրապես շոկի մեջ էի, որովհետև այնքան անսպասելի էր, այնքան միանգամից եղավ, որ խոսքեր չկային ասելու, միայն էմոցիաներ էին:
Հետո մենք նաև մասնակցեցինք մի շարք այլ փառատոների: Ճիշտ է, քիչ մրցանակներ ենք ունեցել, բայց այն, որ մասնակցել ենք, ընտրվել հարյուրավոր ու հազարավոր ֆիլմերի միջից, նոմինացվել ու անգամ մրցանակ ստացել, արդեն իսկ մեծ նվաճում է: Մենք մասնակցեցինք «Pomegranate» միջազգային կինոփառատոնին և կրկին հաղթեցինք «Լավագույն լիամետրաժ ֆիլմ» անվանակարգում, մասնակցեցինք Հայկական ազգային կինոակադեմիայի «Անահիտ» մրցանակաբաշխությանը և հաղթեցինք «Լավագույն երաժշտություն» և »Լավագույն դեբյուտային ֆիլմ» անվանակարգերում: Մասնակցել ենք նաև «Syracuse», «ARPA», «Cinergia», «AFRIFF», «JOGJA-NETPAC» միջազգային կինոփառատոններին: Դեռ շարունակում ենք պտտվել քաղաքներով ու երկրներով, ֆիլմն իր փառատոնային կյանքն է ապրում: Սա շատ կարևոր է Հայաստանի ու մեր երկրի մշակույթի համար, քանի որ անկախությունից հետո մեր կինոինդուստրիան նոր է կայանում: Ես ներկայացնում եմ Հայաստանը, խոսում մեր երկրի անունից, ցույց տալիս, որ մենք կանք ու ֆիլմեր ենք նկարահանում, հասկանո՞ւմ եք: Եվ այն, որ այդքան մարդիկ դիտել են ֆիլմն ու տեղեկացել մեր խնդիրների մասին, ճանաչել մեզ ու մեր անցյալը, դա արդեն իսկ մեծ մրցանակ է, ավելի մեծ պարգև չի կարող լինել:
– Դուք խոսեցիք փառատոներում ու միջազգային ցուցադրություններում ձեր մասնակցության մասին: Հետաքրքիր է` ֆիլմն ի՞նչ արձագանքներ է ստացել միջազգային հարթակում, օտարազգի հանդիսատեսը որքանո՞վ էր ծանոթ մեր պատմության այդ էջին ու մեր հիմնախնդիրներին:
– Ծանոթ չէին, նրանք մոտավոր պատկերացնում էին միայն, թե ինչ էր կատարվում Խորհրդային Միության տարիներին: Իսկ թե ինչպես ենք մենք ապրել Միության փլուզումից հետո, ինչ խնդիրներ ու զարգացումներ ենք ունեցել, բոլորին շատ հետաքրքիր էր ու հասկանալի: Շատերը հատկապես հետաքրքրվում էին, թե ինչպես են ապրում Հայաստանում հիմա, ինչ հարաբերությունների մեջ ենք մենք մեր հարևանների հետ, ինչ ծավալների է հասնում արտագաղթը… Շատերը պարզապես ականջի ծայրով էին լսել մեր երկրի մասին, բայց պատկերացում չունեին, թե ով ենք մենք, ինչ արժեքներ ունենք ու ինչ մշակույթ ենք ներկայացնում: Ես շատ ուրախ եմ, որ իմ ֆիլմի միջոցով այդքան մարդու ստիպել եմ ավելին իմանալ մեր երկրի մասին:
– Ֆիլմի օպերատորն ազգությամբ լեհ Պավել Դիլլուսն է: Հետաքրքիր է` ինչո՞ւ որոշվեց արտասահմանցի մասնագետի հրավիրել Հայաստան:
– Ի սկզբանե ես շատ էի ցանկանում, որ ողջ թիմը բաղկացած լիներ միայն հայերից, բայց խնդիրներ առաջացան. իմ ընտրած մասնագետները զբաղված էին այլ նախագծերով: Սակայն Աստված ինձ ուղարկեց Պավելին` շատ բարի, շատ աստվածապաշտ, աներևակայելի մաքուր ու խոր իդեալներով ապրող մի մարդու: Ինձ համար շատ կարևոր էր, որ հենց այդպիսի որակներ ունեցող մարդ նկարահաներ ֆիլմը: Պավելը կարդաց սցենարը, նրան շատ դուր եկավ թեման, շատ հարազատ էր: Նա գիտեր, տեղյակ էր խնդրին, բայց ուզում էր տեսնել Հայաստանը, շատ էր ուզում այստեղ լինել: Եվ ինձ թվում է` ուրիշ մեկն այս ֆիլմը չէր կարող նկարահանել այնպես, ինչպես դա արեց Պավելը: Քանի որ նա օտարազգի մարդ է, իր աչքերով ու իր հայացքով էր տեսել մեր ներքին խնդիրները: Երևի թե տեղացի օպերատորը չէր կարող նման նրբերանգներ տեսնել, նման տրամադրություն հաղորդել: Նա եկավ Հայաստան ու շատ սիրեց մեր երկիրը: Նույնիսկ ասում էր` Հայաստանը դարձել է իր երկրորդ տունը: Հայերին շատ է սիրում:
– Ըստ իս` փոքր և մեծ Արշակների կերպարները հրաշալի էին ստացվել ֆիլմում, բայց հետաքրքիր է, որ դերասաններից ոչ ոք պրոֆեսիոնալ չէր: Ինչպե՞ս էր Ձեզ հաջողվել գտնել նրանց, մասնավորապես` Արայիկ Դարբինյանին և Արսեն Կարապետյանին, հե՞շտ էր աշխատել նրանց հետ:
– Ընդհանրապես երբ սկսնակ ռեժիսորը սկսում է որևէ ֆիլմ նկարահանել, միշտ վախենում է նրանից, թե ինչ է սպասվում իրեն: Ես շատ էի վախենում, չէի պատկերացնում, թե ինչ է ֆիլմ ստեղծելը: Ահռելի մեծ ուժեր են պետք լավ ֆիլմ ստեղծելու համար, գաղափարներիդ ու սկզբունքներիդ հավատարիմ մնալու համար: Նկարահանման գործընթացում մարդիկ գալիս են ու ասում` արի սա այսպես անենք, սա այնպես անենք, բայց դու պետք է կարողանաս հավատարիմ մնալ գաղափարներիդ, հավատալ ուժերիդ, վստահել ինքդ քեզ: Իսկ երբ վստահես ինքդ քեզ, կստացվի այն, ինչ կստացվի: Եթե ինչ-որ մեկը կասկածի, չհավատա, այլ կերպ ցանկանա, թիմը չի կայանա, ֆիլմն էլ չի ստացվի: Ես շատ էի ցանկանում պրոֆեսիոնալ դերասանների հետ աշխատել, քանի որ դա ավելի հեշտ է, հատկապես երբ դու սկսնակ ռեժիսոր ես, վախենում ես ու կասկածում ինքդ քեզ: Ես այցելեցի շատ թատրոններ, դիտեցի շատ հրաշալի ներկայացումներ, շատ դերասանների հետ անձամբ ծանոթացա, բայց ես չէի կարողանում գտնել իմ ուզած դերասաններին. ես մարդ եմ, ով ամեն ինչում սիրում է ազնվություն: Մեր Թատերական ինստիտուտը տալիս է լավ մասնագետներ, բայց, ցավոք, նրանք չունեն կինոյի փորձ:
Ես գիտեի` ովքեր են այս ֆիլմի հերոսները, ես գիտեի նրանց բնավորությունը, խառնվածքը: Ես շատ էի ցանկանում, որ հատկապես Արշակի հերոսները լինեին վառ անհատականություններ: Բայց շատ ծանոթ մարդկանց դիմելուց ու դպրոցներում փնտրելուց հետո ուղղակի հուսահատվել էի, չէի կարողանում գտնել նրանց, մտածում էի` էլ չենք կարողանա նկարահանել ֆիլմը: Ու հանկարծ Բլեյանի դպրոցում իմ առջև դուրս եկավ այդ հինգուկես տարեկան հրաշք տղան, և այն, ինչ այդ րոպեին կատարվեց ինձ հետ, կարծես ամերիկյան ֆիլմ լիներ` շուրջն ամեն ինչ կանգ առավ, և մենք հանդիպեցինք միմյանց (ժպտում է,- հեղ.): Դա սիրո պատմություն էր, ես նրան գտա: Դրանից հետո ես սկսեցի փնտրել մեծ Արշակին, ում նույնպես հանկարծակի գտա: Նա ճարտարապետ Շուռն է, ով նախկինում կինոարվեստի հետ երբեք չէր առնչվել: Բայց երբ ես նրան ֆիլմում նկարահանվելու առաջարկն արեցի, նա շատ սիրով ընդունեց, քանի որ ինձ նման է` արկածային մարդ է, սիրում է նորը փորձել, նորն անել:
– Աննա, «Բարի լույս»-ը ֆիլմ է ներքի՞ն լսարանի համար, թե՞ նաև արտաքին, այսինքն` ասելիքն ուղղված էր հա՞յ կինոդիտողին, թե՞ այն կհետաքրքրի նաև օտարին` ըստ Ձեզ:
– Ասեմ, որ ֆիլմի պատրաստման ու մեծ էկրաններ բարձրացնելու գործընթացը բավական երկար տևեց: Ֆիլմը հեղինակային է, այն չի քարոզում ոչինչ ու ոչինչ չի պարտադրում, ոչ մի կոչ չի անում: Այն պարզապես իմ ու Սևադայի մտքերն են, մեր դիրքորոշումը տվյալ հարցի վերաբերյալ: Այն չունի ոչ մի քարոզ, բայց ունի դիրքորոշում: Մենք խոսում ենք այն մասին, ինչն այժմ հուզում է մեր երիտասարդներին: Բոլորն ուզում են փախչել այս ամենից որքան հնարավոր է` հեռու, բոլորն ուզում են լինել Ջեքսոն, Լենոն և այլն, բայց չեն ուզում լինել ինքնատիպ, լինել այն, ինչ կան, չեն հասկանում, որ այդպիսով իրենք կկորչեն, պարզապես կդառնա այնպիսին, ինչպիսին բոլորն են: Իսկ քանի դեռ դու դու ես, հենց դրանով ես հետաքրքիր ու դրանով ես առավել բոլորից, որովհետև դու նման ես միայն ինքդ քեզ:
Ես շատ էի ցանկանում, որ ֆիլմն առաջին հերթին ընդունվի հենց Հայաստանում: Ես դեմ եմ, որ մենք շատ գովազդենք ֆիլմը, մեծ ֆինանսական միջոցներ վատնենք դրա վրա, որն առանց այդ էլ չկա: Բայց ես շատ եմ ցանկանում, որ մարդիկ գան ու դիտեն ֆիլմը, և կարևոր չէ` նրանք կհամաձայնեք ինձ հետ, թե ոչ` որպես ռեժիսորի, բայց դա մեծ շնորհակալություն կլինի իմ կողմից: Իհարկե, ֆիլմը հեղինակային է և ունի իր լսարանը, բայց այն նախատեսված է լայն լսարանի համար, և դիտել կարող են բոլորը, քանի որ թեման շատ արդիական է ու կհետաքրքրի բոլորին: Ես բարձրացրել եմ այն խնդիրները, որ հիմա հուզում են յուրաքանչյուրիս: Սա ընդամենը մի հայացք է այդ խնդրին: Եթե նույնիսկ մենք չենք բախվել այս խնդրին, ապա հաստատ արժե կողքից նայել ու իմանալ, թե ինչ խնդրով են մտահոգ մեր հայրենակիցները, հատկապես երիտասարդները: Գիտեք, երբեմն անհրաժեշտ է կողքից տեսնել ինքդ քեզ. սա ֆիլմ է, որի օգնությամբ դու կարող ես քո խնդիրներին կողքից նայել: Ինձ թվում է` այս առումով ֆիլմը շատ արդիական է:
– Դեռևս «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի շրջանակում տեղի ունեցած մամուլի ասուլիսի ժամանակ ասացիք, որ պլաններ կան ֆիլմը փոքր-ինչ վերամոնտաժելու և այն ավելի մեծ լսարանի համար հասանելի դարձնելու: Այս պահին աշխատանքներ ընթանո՞ւմ են այդ ուղղությամբ:
– Այո, ֆիլմի փառատոնային տարբերակն ավելի երկար էր` 104 րոպե, հիմա դարձել է 90 րոպե` ավելի լայն լսարանի համար: Ոչ մի իմաստային ու բովանդակային փոփոխություն չի եղել, պարզապես մի փոքր վերամոնտաժել ենք, տևողությունը կրճատել, որպեսզի այն առավել հասանելի լինի բոլորին: Հեղինակային կինոյի սիրահարներին փառատոնային տարբերակը կարող է նախընտրելի լինել, բայց մենք 15 րոպե կրճատեցինք ֆիլմը, որպեսզի այն դիտեն նաև մյուս հետաքրքրվողները:
– Աննա, մի փոքր խոսենք նաև Ձեր մասին. սովորելով ու ավարտելով Հայ–ռուսական (Սլավոնական) համալսարանի լրագրության ֆակուլտետը` ինչո՞ւ որոշեցիք նոր մասնագիտություն ուսումնասիրել և մասնակցել Մոսկվայի Սցենարիստների և ռեժիսորների բարձրագույն դասընթացին:
– Դասընթացն այս դեպքում սխալ է հնչում, որովհետև դա լիարժեք ուսումնական կուրս էր` երկու տարի տևողությամբ: Գիտեք, ես երբեք չեմ ցանկացել լրագրող դառնալ, ես միշտ երազել եմ գրող դառնալու մասին: Բայց, ցավոք, մեզ մոտ չկար այդպիսի ֆակուլտետ: Դրա համար ես ընդունվեցի Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ` մտածելով, որ այնտեղ կսովորեմ կառավարել խոսքս ու կհմտանամ գրելու մեջ: Շատ լավ եմ հիշում իմ ուսման տարիները: Գիտեք, դա այն դեպքն էր, երբ սովորում ես` պարզապես ինֆորմացիա ստանալու համար, որոշակի միջավայրում հայտնվելու համար, մի շարք դասախոսների հետ ծանոթանալու և շփվելու համար:
Սովորեցի, ավարտելուց հետո փորձեցի աշխատել լրագրության ասպարեզում, լուսաբանում էի միայն մշակութային թեմաներ. ինձ էլ էին հետաքրքրում թատրոնը, կինոն, երաժշտությունը, արվեստը, ինչպես Ձեզ: Նույնիսկ սեփական ամսագիրը հիմնեցի: Հետո ես ցանկացա աշխատել ճգնաժամային իրավիճակներում, ներկա լինել թեժ կետերում, նույնիսկ սկսեցի լուսանկարչությամբ զբաղվել: Եվ մինչև հիմա այդ ձգտումն ունեմ` տեսնել ու պատմել այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում, օրինակ, պատերազմական իրավիճակներում: Դրանից հետո սկսեցի սցենարներ գրել, մասնակցեցի մաստեր-կլասների, շատ մասնագիտական գրքեր կարդացի, նույնիսկ մի քանի երաժշտական հոլովակներ նկարահանեցինք այդ ընթացքում: Այդպես գրող դառնալու իմ երազանքն ավելի ընդարձակվեց ու դարձավ ավելի մեծ նպատակ, երբ գրելուց բացի` դու կարող ես նաև տեսնել պատկերացրածդ: Մի խոսքով`գնացի սովորելու Մոսկվայում: Այդ ընթացքում շատ պրոֆեսիոնալ մարդկանց հետ ծանոթացա` դերասաններ, ռեժիսորներ, սցենարիստներ, օպերատորներ… Մեծ, շատ մեծ դպրոց անցա: Երբ արդեն ուսումս ավարտեցի, որոշեցի գալ Հայաստան, չէի ուզում մնալ այնտեղ: Մտքերս այստեղ էին, և ուզում էի, որ դրանք ռեալիզանան Հայաստանի հետ, և շատ ուրախ եմ, որ այդ մեծ փորձն ունեմ այժմ:
– Ձեր նախորդ հարցազրույցներից մեկում ասել էիք, որ ժամանակն է` հայկական նոր կինեմատոգրաֆ ստեղծելու: Ի՞նչ եք կարծում, դրա հիմքերն այսօր կա՞ն, Դուք նախադրյալներ տեսնո՞ւմ եք:
– Գիտեք, որ Խորհրդային Միության տարիներին մենք ունեցել ենք շատ լավ կինեմատոգրաֆիստներ: Հայաստանն այդ տեսակետից դեռ նոր էր զարգանում, մերոնք սկսեցին հավաքել իրենց լավագույն ուժերը: Ոճի փոփոխությունն ու ինքնահաստատումը սկսվել է այդ ժամանակվանից: Մենք ունենք մեծ ներուժ և պետք է ճկուն լինենք` այս ոլորտը զարգացնելու համար, այն ըստ արժանվույն գնահատելու համար: Մենք ունեինք Հայֆիլմ, մենք ունեինք կինոթատրոններ, կար կինոթատրոն գնալու և ֆիլմերը մեծ էկրանին դիտելու մշակույթ, մենք ունեինք բազում հետաքրքիր պատմություններ, որոնք ուզում էինք պահել: Դրանք իսկապես հրաշալի ֆիլմեր էին: Հետո մենք հայտնվեցինք ճգնաժամում, և արվեստի ու մշակույթի մասին մոռացան բոլորը, կինոյի մասին` առավել ևս. կինոթատրոնները մոռացվեցին, ամեն ինչ վերածվեց ոչնչի, հասկանո՞ւմ եք: Մարդիկ մտածում էին, թե երեխաներին ինչպես կերակրեն, ի՞նչ կինոյի մասին է խոսքը: Բոլորը մոռացան կինոն և սկսեցին զբաղվել բիզնեսով, և ոչ ոքին դրանում մեղադրել չի կարելի:
Շատ տարիներ են արդեն անցել, բայց մենք դեռ պատերազմի սպառնալիքի տակ ենք: Մենք ունենք մեծ պոտենցիալ ամեն ինչ վերականգնելու համար, նորը ստեղծելու համար: Ինձ թվում է` այժմ դրա ճիշտ ժամանակն է, պարզապես պետք է հիմք ընդունել անցյալը, մեր ունեցածը և դրա հիման վրա ստեղծել նորը: Կարևոր չէ` ինչպես, բայց կարևոր է անելը, ինչ-որ բան փորձելը. չէ՞ որ ամեն ինչ սկսվում է առաջին քայլից: Պարզապես բոլորիս մոտ այդ խնդիրը կա` արածի դիմաց ֆինանսական մեծ միջոցների ակնկալումը: Բայց պետք է հասկանալ, որ արվեստն այն բնագավառն է, որտեղ գումարը միանգամից չի գալիս: Ինչ-որ ժամանակ այն անպայման կլինի, բայց դժվար է դրան հասնելը, համակերպվելը, սպասելը: Պետք չէ դժվարություններով արդարանալ, կինոն միշտ եղել է, կա ու կլինի ցանկացած իրավիճակում, պայմաններում: Պարզապես ինչ-որ տեղ հուսահատված ենք, որովհետև չենք պատկերացնում, նոր ուղիներ չենք փնտրում: Ես, օրինակ, հիմա սցենարիստ եմ փնտրում, բայց չեմ գտնում, պատկերացնո՞ւմ եք: Ես գիտեմ, որ լավ սցենարիստներ կան, չեն կարող չլինել, բայց չեմ կարողանում նրանց գտնել: Իհարկե, խնդիրները շատ են, բայց դրանք հաղթահարելի են…
– Աննա, նոր ֆիլմի գաղափար ունե՞ք, այս պահին նոր ֆիլմի վրա աշխատո՞ւմ եք:
– Ոչ, նոր ֆիլմի վրա չեմ աշխատում հիմա, թեև շատ գաղափարներ ու մտքեր ունեմ: Պարզապես դեռ չեմ կարողանում ոչ մի բանի վրա կենտրոնանալ, դեռ ժամանակը չէ երևի, սպասում եմ դեռ: Ինչպես այս ֆիլմը ծնվեց, այնպես էլ մյուսը պետք է լինի. ուզում եմ անկեղծ լինել, չեմ ուզում անել ուղղակի ժամանակ չկորցնելու համար, ինչ-որ բան անելու համար: Ոչ, այս աշխարհի սկզբունքն է` ամեն ինչ իր ժամանակին է ծնվում և լինում…
Հարցազրույցը` Աստղիկ Իսկանդարյանի
Ֆիլմի թրեյլերը`
