Իմ անհատական ընտրությունը

Ինչպես միշտ, ընտրություններից առաջ պատասխանում եմ ինձ հաճախակի տրվող հարցին, թե ում եմ ես պատրաստվում ձայնս տալ: Դա իմ անհատական ընտրությունն է, թերթի դիրքորոշման հետ դա կապ չունի. անաչառ ընթերցողը, երեւի, կարող է փաստել, որ մեր լուսաբանումները հավասարակշռված էին եւ որեւէ մեկին գերապատվություն չէին տալիս:

Խորին հարգանք ունեմ ընտրություններին մասնակցող քաղաքական բոլոր ուժերի հանդեպ: Թերեւս որոշակի վերապահում անեմ «Սասնա ծռերի» հարցում: Ինձ թվում է՝ այս իմաստով առաջիկա ընտրությունները թեստ են, թե որքանով են մեր համաքաղաքացիները ողջունում բռնությունն ու արյունահեղությունը՝ որպես քաղաքական խնդիրների լուծման մեթոդ: Բայց դե, ինչպես ասում են, ձայն բազմաց, ձայն Աստծո: Կարեւորն այն է, որ ընտրությունները կարտացոլեն հասարակության իրական պատկերը: Իսկ հասարակությունը բարեփոխելու, ավելի առաջադեմ եւ ժամանակակից դարձնելու աշխատանքը պետք է շարունակվի: Այդ խնդիրը չի լուծվում ո՛չ ընտրություններով, ո՛չ հեղափոխություններով:

Իմ՝ անհատ քաղաքացու համակրանքն ընտրարշավի հենց սկզբից վայելում էին «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունը եւ «Մենք» դաշինքը: Իմ ընտրությունը ոչ թե անձերի, այլ ազատական գաղափարախոսության օգտին է՝ ազատական ոչ միայն տնտեսության մեջ, այլեւ հասարակական, քաղաքական, հոգեւոր կյանքում, աշխատանքի վայրում, ընտանիքում՝ ամենուր: Դրա հիմքն ամեն անհատի ազատ զարգանալու հնարավորությունն է, խանդի, նախանձի, եսակենտրոնության բացակայությունը, սերն է, կարեկցանքը, ներողամտությունն ու հանդուրժողականությունը: Հենց նշված երկու ուժերն են, որ ընտրարշավի ընթացքում դրսեւորել են վարքագիծ, որը մոտ էր ազատականության մասին իմ պատկերացումներին, եւ հնարավորինս զերծ են մնացել նախընտրական ագրեսիայից: Գերապատվությունս տալիս եմ «Մենք»-ին զուտ այն պատճառով, որ դա դաշինք է, որին ավելի շատ ձայներ են պետք:

Կրկին ասեմ, որ ես որեւէ մեկի օգտին կամ մեկի դեմ չեմ քարոզում, ոչ էլ ինչ-որ կոչեր եմ անում ընթերցողներին: Ում ուզում եք՝ ընտրեք, կամ, եթե այդպես եք որոշել, ընդհանրապես ընտրությունների մի գնացեք: Այս ընտրություններով ոչ մի բան չի սկսվում, եւ ոչ մի բան չի ավարտվում: Կյանքը բոլոր դեպքերում շարունակվելու է:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ