Գեղարքունիքի մարզի սահմանամերձ Սոթք գյուղի դպրոցը ադրբեջանցիների ուղիղ նշանառության տակ է: Դպրոցն ունի 163 աշակերտ ու այս տարի 20 առաջին դասարանցի: Ծնողները վախենալով են երեխաներին դպրոց տանում:
Նրանցից մեկը՝ Ադամյան Էնջլը, հարցին, թե ո՞ր առարկաներն ես լավ սովորելու՝ պատասխանեց. «Թվերը, մեկ էլ տառերը»:
Էնջլը պատմեց, որ երբ ադրբեջանցիները կրակում են, ինքը դուրս է գալիս տնից ու տատիկի հեռախոսով նկարահանում. «Հեռախոսը վերցնում եմ ու նկարում եմ սաղ գմփոցները: Կրակոցները նկարում եմ, ուղարկում եմ մամային, որ ինքն էլ լսի: Մաման Ռուսաստանում է: Ուղարկում եմ, որ լսի, փող ուղարկի, տատին ավտո կանչի, որ մենք ստեղից գնանք»:
Էրիկը բակում խաղալիս է եղել, ադրբեջանցիները կրակել են. «Գիշերն էր, ուժեղ կրակում էին»: Երբ Էրիկին հարցրեցինք՝ ի՞նչ ես ստանալու դպրոցում՝ պատասխանեց՝ գիրք, թե ի՞նչ գիրք՝ թվարկեց. «Ալբոմ, գրքեր, ամեն ինչ»:
Կարդացեք նաև
Նարեկը դասարանի առաջամարտիկներից էր, հպարտ նստել էր առաջին նստարանին ու հիանում էր դասընկերոջ՝ Արթուրի դպրոցական պայուսակով: Միամտաբար հարցրեցինք՝ ի՜նչ գեղեցիկ պայուսակ ունես՝ Նարեկը պատասխանեց. «Իմը չէ, Արթուրինն է: Ես պայուսակ չունեմ, եղբորս տվեցի, իմ եղբայրը չուներ»:
Ավելի ուշ տեղեկացանք, որ համայնքապետարանը առաջին դասարանցիներին նվերներ է պատրաստել ու որեւէ մեկը առանց պայուսակ չի մնա:
Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ
