Հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացի բովանդակային կողմից բացահայտում արեց Ալիեւը օկուպացված Թալիշում իր դեմ կանգնած ադրբեջանցի զինծառայողներին ուղղված ելույթում՝ հայտարարելով, թե Հայաստանն Արցախի Հանրապետությունը պետք է ճանաչի Ադրբեջանի մաս, իսկ սահմանագծումն իրականացվի իրենց պահանջով, այլապես խաղաղության պայմանագիր չի լինի: Այլ կերպ ասած՝ Բաքվի բռնապետը հերթական անգամ սպառնում է պատերազմով՝ միջազգայնորեն ճանաչված ՀՀ տարածքային ամբողջականությունը խախտելու նպատակով:
Հոռետեսական սցենարների զարգացման հավանականության ֆոնին այսօր ուրվագծվում է հստակ միտում՝ ադրբեջանական քաղաքական ղեկավարությունն աստիճանաբար այնպիսի պայմաններ է առաջ քաշում, ինչը բանակցային գործընթացը հեռացնում է վերջնական ստորագրման փուլից: Հայաստանն Արցախի ժողովրդի անվտանգության եւ իրավունքների երաշխավորներից է՝ այսօր արդեն ՌԴ-ի հետ միասին, բայց ոչ նրա փոխարեն որոշում ընդունողը:
Մյուս կողմից էլ՝ Ադրբեջանն առաջ է քաշում Հայաստանի տարածքի նախկին բնակության վայրեր ադրբեջանցիների վերադարձի պայմանը, ինչը միանշանակ ենթադրում է նաեւ հայ բնակչության վերադարձ Ադրբեջանի իրենց պատմական բնակության վայրեր, ընդհուպ՝ մինչեւ Բաքու: Այստեղ կա նաեւ մեկ այլ հարց, որը պակաս կարեւոր չէ. ադրբեջանցիները հիմնականում վաճառել են Հայաստանում գտնվող իրենց տները եւ հեռացել, մինչդեռ հայերը Ադրբեջանից հիմնականում փախել են իրենց կյանքերը փրկելու նպատակով, եւ նրանց ունեցվածքն այդ երկիրը յուրացրել է ու տրամաբանորեն պետք է վերադարձնի:
44-օրյա պատերազմը եւ դրանից հետո չդադարող ռազմական սադրանքներն առավել քան բավարար հիմքեր են տալիս պնդելու, որ մոտ ժամանակներս Հայաստանի եւ Ադրբեջանի տարածքում հայերի ու ադրբեջանցիների համակեցությունն անհնարին է, դրա համար առնվազն ժամանակ է պետք, ինչպես նաեւ պաշտոնական Բաքվի համապատասխան կառուցողական պահվածքն է պահանջվում: Հակառակ դեպքում ստացվում է, որ ադրբեջանական կողմի առաջ քաշած հերթական պահանջն ընդամենը խաղաղության պայմանագրի ստորագրումը տորպեդահարելու նպատակ է հետապնդում:
Կարդացեք նաև
Արմեն ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
