Եվ ահա, այսօր ՕԵԿ-ը երրորդ անգամ դառնում է ընդդիմություն: Խնդիրը ՕԵԿ-ը չէ, որովհետև մեծ հաշվով ոչ մեկին այլևս հետաքրքիր չէ, թե ինչ է դառնում ՕԵԿ-ը, առավել ևս, որ գրեթե բոլորի համար ՕԵԿ-ը շատ վաղուց դարձել է խիստ որոշակի մի բան: Խնդիրն այստեղ այն է, որ ՕԵԿ-ի, այսպես ասած, ընդդիմացումները և իշխանացումները ուղեկցվում են կամ զուգահեռվում են Հայաստանի քաղաքական կյանքում կարևոր փուլերի հետ: Եվ հատկապես վերջին արյունահեղությունը նկատի ունենալով` ըստ էության մենք այսօր իրավամբ կարող ենք հարց տալ՝ ինչ է նախապատրաստվում Հայաստանի քաղաքական դաշտում այս անգամ ՕԵԿ-ի ընդդիմացումով: Որովհետև, ըստ էության, արդեն երկրորդ քաղաքական ուժն է նետվում ընդդիմության դաշտ, որը անմիջականորեն պատասխանատու է Մարտի 1-ի արյան համար:
ԲՀԿ-ից հետո այս դաշտում հայտնվում է ՕԵԿ-ը: Իսկ հայաստանյան ներկայիս քաղաքական իրավիճակը, խոշոր հաշվով, ըստ էության հանդիսանում է Մարտի 1-ից հետո ձևավորված արդյունք, և երբ Մարտի 1-ի պատասխանատու ուժերի շրջանակներում տեղի են ունենում նման տրանսֆորմացիաներ, ապա սա իսկապես մտորումների տեղիք է տալիս և վկայում, որ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքական իրավիճակը մտնում է արդեն լիովին մի նոր փուլ:
Եվ քանի որ նոր փուլ է մտնում ոչ միայն Մարտի 1-ը չբացահայտված, այլ նաև ըստ էության պատասխանատուների մի մասին, այսպես ասած, ընդդիմադիր կարգավիճակ հատկացրած, ապա սա ուղղակիորեն վտանգ է ներկայացնում ժողովրդի և պետության դեմ համանման հանցագործությունների կրկնության առումով: Հատկապես եթե նկատի առնենք, որ կրկնահանցագործությունը հայաստանյան իշխանական համակարգի համար վաղուց խորթ երևույթ չէ:
Եվ այս ամենով հանդերձ` հետաքրքրական է նաև այն, որ թափուր է մնում անվտանգության խորհրդի քարտուղարի պաշտոնը: Եվ թեև այս պաշտոնն, ըստ էության, Հայաստանում չունի էական նշանակություն և ֆունկցիոներական հարթակ է, այնուհանդերձ իշխանական կարկանդակի յուրաքանչյուր բաց կտոր Հայաստանում դառնում է բավական ցանկալի ու համեղ պատառ, և սկսվում են ինտրիգներ այդ պատառի համար: Առավել ևս, որ խնդիրը հենց համակարգային, փաթեթային լուծումների շրջանակում է ակնհայտորեն:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
