Երբ ինձ մոտիկ մարդիկ իրենց վրդովմունքն են հայտնում ֆեյսբուքում եւ այլ նման տեղերում գրված հիմարությունների կամ ցնդաբանությունների առթիվ եւ լրջորեն խրվում են այդ մակարդակի քննարկումների մեջ, ես միշտ պատասխանում եմ՝ սա համացանց է, այստեղ տեսակետի կշիռը փետուրից ծանր չէ, այստեղ գրում են ոչ այնքան նրա համար, որ դուք դա կարդաք, որքան՝ սեփական հոգեկան խնդիրները հաղթահարելու համար։ Երբ բոլոր այդ «ստատուսներին», «լայքերին» եւ մեկնաբանություններին մոտենում ես այդ չափանիշներով, կյանքն ավելի պայծառ է դառնում։
Մասնավորապես, ֆեյսբուքյան «հանրությունը» ֆրագմենտացված է՝ մարդն իր ընկերների շարքում պահում է առաջին հերթին իր համախոհներին եւ, բնականաբար, ցանկանում է արժանանալ հենց նրա՛նց դրվատանքին: Հետեւաբար, եթե դուք «ստատուս» եք գրում, ապա բնական է, որ ակնկալում եք, որ տակը կգրվի՝ «խզարեցիր», «պորտը տեղը դրեցիր», «դիմակը պատռեցիր», «սպանիր»: Քո գրությունը նախատեսված է հենց նման գնահատականի համար, եւ շատ բնական է, որ դրա ոճային ուղղվածությունը պետք է լինի «խզարելը»:
Խոսքն, ընդգծեմ, «օգտատիրոջ» ակտիվության մասին է, ոչ թե լրատվամիջոցի «կիսած» հոդվածի: Ես շահագրգռված եմ, որ իմ հոդվածը կարդան, ոչ թե հավանեն: Չնայած կան բազմաթիվ քարոզչական լրատվամիջոցներ, որոնց նպատակը նույնպես «դիմակ պատռելն» ու «պորտը տեղը դնելն է»: Դա էլ համապատասխանում է հայտնի լենինյան ձեւակերպմանը, որ թերթը ոչ միայն կոլեկտիվ պրոպագանդիստ է, այլեւ կոլեկտիվ կազմակերպիչ:
Բայց, բարեբախտաբար, կան նաեւ դասական լրատվամիջոցներ (նաեւ համացանցային), որոնց նպատակը տարբեր հայացքների մարդկանց մտածելու եւ քննարկելու նյութ տալն է: Ֆեյսբուքն այդ առումով տրամագծորեն հակառակ նպատակն ունի՝ ընտրել նույն հետաքրքրությունների, նույն մտածելակերպի, նույն քաղաքական դիրքորոշման մարդկանց եւ նրանց հնարավորություն տալ հիանալ մեկը մյուսով: Եթե պատահաբար մեկը հայտնվի «թշնամական միջավայրում», ապա մնացածն այնպես «վրա կտան», որ հաջորդ անգամ նա այլեւս չի փորձի այնտեղ «քիթը խոթել»:
Կարդացեք նաև
Այդքան «ֆրագմենտացված» լինելու պարագայում ամեն մի խմբում ցանկացած «օգտատեր» վստահ է, որ իր եւ «ժողովրդի» կարծիքը մեկը մեկին համընկնում է: Դա շատ բնական է. եփվելով որոշակի կաթսայում՝ դու տեսնում ես միայն «այդ ժողովրդի» ներկայացուցիչներին եւ չես պատկերացնում, որ կարող է լինել «այլ ժողովուրդ»:
Մարդիկ ժամեր, օրեր, ամիսներ են վատնում համացանցային բանավեճերի վրա: Եթե խորանան, ողջ կյանքը դրա համար չի հերիքի:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
