Զայրացած ենք, քանի որ մեր առջեւ պարզուող իրականութիւնը այլեւս խորքային բնոյթ ունի: Մեր աչքերուն մէջ նայելով, նենգումի համակարգը լծուած է գործի՝ մեր ժողովուրդի պատմութիւնը առեւանգելու եւ զայն փոխարինելու ստապատիր «տեղեկոյթ»ով: Սկիզբը վերագրեցինք չիմացութեան, անհրաժեշտ աստիճանականութեան, դիւանակալ տարրերու անփութութեան: Նոյնիսկ ուրախացանք, որ երբեմնի բոլշեւիկեան կառոյցներէն դուրս եկած մարդիկ սկսած են գնահատելու Գարեգին Նժդեհը եւ Մայիսեան ճակատամարտերու սխրագործութիւնը. սկսած են յիշելու արդէն Արամ Մանուկեանը… Անսացինք խոհեմութեան ձայնին եւ աչք գոցեցինք: Բայց յանկարծ մեր աչքերուն առջեւ երբեմնի Ագիտպրոպն է, որ յանկարծ թօթափած ըլլալ կը թուի իր հրէշային քունը եւ կը գործէ նոր ձեւերով՝ սփռելով իր աղէտը նոր սերունդի կեանքէն ներս: Ան սկսած է թափանցելու նաեւ մշակոյթի ոլորտէն ներս: Որակաւոր յայտագիրներ, ինչպիսիք են Երգ Երգոցը, Հայ Ասպետը եւ այլք, արդէն ինկած կը թուին ըլլալ համակարգի մականին տակ: Արդէն ճարահատ մաս կը կազմեն սուտի ձեւաւորման գործընթացին:
Այս բանը կարելի չէ հանդուրժել: Կարելի չէ ընդունիլ որեւէ պատճառաբանութեամբ: Եւ ասիկա Դաշնակցութեան խնդիրը չէ միայն: Ասիկա ամէն քաղաքացիի եւ ամէն հայու արժանապատուութեան խնդիրն է, եթէ այդ զգացողութիւնը դեռ արթուն է մեր մէջ:
ԿԱՐՕ ԱՐՄԵՆԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք «Ասպարեզ»-ի կայքում
