Լողափնյա ֆուտբոլի ակունքները սկիզբ են առնում տասնամյակներ առաջ՝ Բրազիլիայից, ավելի ստույգ՝ Ռիո դե Ժանեյրոյի լողափերից: Դրա հիմքում դրված են ավանդական ֆուտբոլի կանոնները: Ժամանցի այս նախկին ձեւը շատ կարճ ժամանակում աճեց եւ դարձավ առանձին մարզաձեւ:
Այդուհանդերձ, այն որոշակիորեն տարբերվում է բոլորիս քաջ հայտնի դասական ֆուտբոլից: Այստեղ առանձնահատուկ դեր ու նշանակություն ունի գնդակին տիրապետելու տեխնիկան: Փափուկ ու «բռնող» ավազը մարզիկին հարկադրում է ավելի հաճախ հանպատրաստից գործողությունների դիմել: Այստեղ առանց տեխնիկական գեղեցիկ հնարքների ու կատարումների, ինչպիսիք են, ասենք, սահանկումներով, «մկրատ» կոչվող եւ այլ հարվածները, գնդակը ոտքի ներբանով կասեցնելն ու վարելը, հաջողության չես հասնի: Խաղադաշտի կոմպակտ չափերը (28×37 մետր) ֆուտբոլիստներին գործնականում ցանկացած դիրքից հարվածելու եւ գոլ խփելու հնարավորություն են ընձեռում: Համեմատության համար ասենք, որ լողափնյա ֆուտբոլում խաղի ընթացքում մրցակցի դարպասին մոտ 60 հարված է կատարվում (մեծ ֆուտբոլում երկու դարպասներին ընդհանուր առմամբ կատարվող 20 հարվածը լուրջ ցուցանիշ է համարվում): Լողափնյա ֆուտբոլում դարպասի գրավում գրանցվում է միջին հաշվով 3-4 րոպեն մեկ անգամ, իսկ հանդիպման միջին արդյունավետությունը հավասար է 11 գոլի (ավանդական ֆուտբոլում այդ ցուցանիշի նորման 2,5 գոլ է):
Հենց սրանց համար է, որ լողափնյա ֆուտբոլը տարեցտարի ավելի շատ երկրպագուներ է հավաքում:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/29/p14.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/29/p15.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/August/29/p16.jpg\")