Մի մեղրեցու պատմություն
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/November/4/p24.jpg\")
Արտո Պետրոսյանը իր 6 թոռների եւ 2 ծոռների հետ:
Մեղրի կատարած վերջին այցիս ընթացքում պատահաբար փողոցում հանդիպեցի մեր՝ Գործարանային փողոցի հմուտ, բարեհամբույր եւ միշտ պատրաստակամ կոշկակար Արտոյին: Նա արդեն անցել էր վաստակած հանգստի, բայց իր հանգիստը տեսնում էր աշխատանքի մեջ: Պարզվեց, որ վարպետ Արտոն Մեղրու կենտրոնական զբոսայգում տնկել է դեկորատիվ ծառեր (սեփական նախաձեռնությամբ) եւ շաբաթը 2-3 անգամ դույլը ձեռքին մոտ 1 կմ ճանապարհ է անցնում՝ իր տնկած ծառերը ջրելու:
Իմ հարցին, թե ինչո՞ւ չի հանձնարարում զբոսայգու մոտ ապրողներից որեւէ մեկին ջրելու ծառերը, վարպետը պատասխանեց.
– Ոչ մեկին չեմ վստահում, քանի ոտքերումս ուժ կա, ինքս կջրեմ, իմ չլինելուց հետո ուրիշ բարի մարդ երեւի կգտնվի եւ կշարունակի իմ գործը:
Մեր զրույցից տեղեկացա, որ նա օգոստոսի 14-ին իր ողջ գերդաստանով նշել է իր 80-ամյակը, բայց դեռեւս առողջ է, ժպտադեմ եւ կենսասեր: Արտո Պետրոսյանը սիրով է վերհիշում իր անցած կյանքի ճանապարհը:
Ծնվել է Մեղրու շրջանի Մալեւ գյուղում, որը վաղուց չկա քարտեզի վրա եւ լքյալ տարածք է, ուր բնակվում են գյուղի վերջին մոհիկանները՝ տարեց ամուսիններ:
Գյուղի դպրոցն ավարտելուց հետո նա մեկնել է զինվորական ծառայության, իսկ վերադարձին աշխատանքի է անցել Ագարակավանի նորակառույց պղնձամոլիբդենային կոմբինատում: 1956 թվականին Արտոն ամուսնանում է իր սիրած աղջկա՝ համագյուղացի Արուսի հետ եւ նորաստեղծ ընտանիքը տեղափոխվում է Մեղրի, ուր Կառուցողների փողոցում սեփական տներ էին կառուցում նորաբնակները:
Սեփական ձեռքերով կառուցած տանը ծնվում են նրա 3 զավակները՝ դուստրը եւ 2 որդիները: Իր տնամերձ այգում, արդեն կոշկակար աշխատող վարպետը աճեցնում է պտղատու ծառեր, պատվաստում նոր ծառատեսակներ եւ ստանում այնպիսի մերգեր, որոնք որակով եւ համով անգերազանցելի են:
Այժմ վարպետ Արտոն եւ իր տիկինը ապրում են կրտսեր որդու ընտանիքի հետ եւ շատ գոհ են իրենց 6 թոռների եւ դեռեւս 2 ծոռների հաջողություններով:
Հավելենք, որ ծերունազարդ մեր հերոսը ազատ ժամերին ընթերցում է պատմական գրքեր, օրաթերթեր, միշտ հետաքրքրվում աշխարհում կատարվող իրադարձություններով, բայց ամենից շատ մտահոգված է արցախյան հիմնահարցի խաղաղ եւ արդարացի լուծմամբ: Թերեւս ամենաուշագրավը նրա կյանքում այն 3 մատյաններն են, ուր Արտո պապը շուրջ 50 տարի բարեխղճորեն վավերագրում է ոչ միայն իր գերդաստանի, այլեւ տարածաշրջանում կատարվող կարեւորագույն բոլոր դեպքերն ու փաստերը:
