«Այս խնդրի լուծումը պետական մակարդակով ես տապալված եմ համարում»,-այսօր «Մեդիա կենտրոնում» հրավիրված՝ «Ադրբեջանահայ փախստականները 26 տարի ժամանակավոր կացարաններում. սոցիալական ու քաղաքական մեկուսացում» թեմայով քննարկման ժամանակ հայտարարեց «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ ղեկավար Լարիսա Ալավերդյանը:
Նա տեղեկացրեց, որ Ադրբեջանից ՀՀ բռնի տեղահանված մարդկանց թիվը 360 հազար է, այլ պետություններ են գնացել շուրջ 120 հազար հայեր:
Նշենք, որ 2009-ից ՀՀ կառավարությունը դադարեցրել է փախստականներին բնակարանների տրամադրումը: Այնինչ ՄԱԿ-ը փախստականների բնակարանային խնդիրների լուծման համար տրամադրել է 20 միլիոն դրամ, իսկ ՀՀ պետական բյուջեից 2003-2009-ի ընթացքում տարեկան 5 միլիոն դրամ է տրամադրվել:
Արդյո՞ք այս գումարները բավարա՞ր էին ՀՀ-ում ադրբեջանցի բռնի տեղահանվածների խնդիրների լուծման համար: Այս մասին տիկին Ալավերդյանն ասաց. «Իհարկե, բավարար չեն: Փախստականների խնդիրների հարցը ընդհանրապես դուրս է եկել քաղաքական օրակարգից, մենք այսօր չունենք մարմին, որը զբաղվում է կոնկրետ փախստականների կամ Ադրբեջանից բռնի տեղահանվածների հարցերով: Հարցին քաղաքական հնչեղություն պիտի տրվեր: Այնինչ Ադրբեջանում փախստականների խնդիրները լուծվում են փոխվարչապետի մակարդակով և համարվում օրակարգային թիվ մեկ հարց: Հայաստանում արտագաղթը մեծ թափ է ստացել, հստակորեն ասեմ, որ ամենամոբիլ խումբը փախստականներն են եղել, քանի որ չունենալով այն նվազագույնը, որ ունեին, նրանք առաջիններն են լքում երկիրը»:
Կարդացեք նաև
Բաքվեցի համերկրացիների միության նախագահ Ռոբերտ Խաչատրյանն իրենց խնդիրներից վերաբերյալ ասաց հետևյալը. «Բաքվեցի փախստականների համար ամենալուրջ խնդիրը բնակարանայինն է: Այս հարցում մենք հանգել ենք այն եզրակացության, որ դա մտադրված է արված ՀՀ կառավարության կողմից: Մենք այս հարցում տեսնում ենք կոռուպցիոն ռիսկեր՝ սկսած շինարարությունից մինչև բնակարանների բաշխում»:
ԱԺ Սոցիալական հարցերի մշտական հանձնաժողովի անդամ, պատգամավոր Արագած Ախոյանն էլ նկատեց. «Նույն սխալը անում ենք նաև սիրիահայերի հետ: Մտածում ենք նոր թաղամաս կառուցել, մեկուսացնել սիրիահայերին, այնինչ պիտի ինտեգրել»:
Հիշեցնենք, որ քննարկումն ընդհատվել էր մի շարք ադրբեջանահայ փախստականների կողմից, որոնք չէին ցանկանում լսել ոչինչ, այլ բարձրաձայնում էին իրենց խնդիրների մասին:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
