Օրերս դիտեցի Յուլիուս Շեւչիկի «Մասարիկ» ֆիլմը, որը «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի միջազգային խաղարկային մրցույթում է: Հուզիչ ու համոզիչ ֆիլմ էր չեխ հայտնի քաղաքական գործիչ, դիվանագետ Յան Մասարիկի մասին, որը Չեխոսլովակիայի առաջին նախագահի որդին էր: Ինձ դուր եկավ այն, որ չեխերը չեն սրբացրել իրեն ազգային գործչին, չեն դարձրել սրբապատկեր ու «կախել» պատերից:
Ֆիլմում ցույց էր տրվում, որ Մասարիկը ոչ միայն լավ դիվանագետ է, հայրենասեր գործիչ, այլեւ կանանց սիրահետող, խնջույքներ սիրող, անգամ «ուռող» մեկը:
Ուղղակի նախանձեցի չեխերին: Ես չեմ տեսել որեւէ հայկական կինոնկար, որտեղ որեւէ հայ գործիչ մարդավայել ներկայացված լինի: Մեր ֆիլմերում մի տեսակ առատ պաթոս կա, լալահառաչ հպարտություն, թե տեսեք ` երբ մենք Նարեկացի ունեինք, դուք բոլորդ ծառերի վրա էիք եւ այլն: Բոլոր քաղաքական, մշակութային, հասարակական գործիչները սրբադասման թեկնածուներ են, չունեն որեւէ բացասական գիծ, որեւէ թերություն, համարյա կես-աստված են:
Հայկական գեղարվեստական ֆիլմերում չենք տեսնում պարզ, հասարակ մարդուն: Բայց չէ որ հզոր գործիչներն էլ են մահկանացու, ունեն թուլություններ` արժանիքների հետ միասին: Ի դեպ, երբ նայում է Շեւչիկի «Մասարիկը», աչքիս առաջ էր գալիս մեր խայտառակ «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմը ու հայտնի արտահայտությունը` я Гарегин Нждэ, որ հետագայում բազմաթիվ հումորային դրսեւորումներ ձեռք բերեց:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
