Ինձ հետևյալ հարցն է հուզում` մինչև ե՞րբ են մեր «պահած» պետական չինովնիկներն աշխատավարձ ստանալու ոչ թե բուն գործի, այլ «ստատուս» գրելու համար: Վերջերս պաշտոնյաներից մեկը հարցազրույցի ընթացքում խոստովանեց, որ ես հարցին իրենից լավ եմ տիրապետում, հետևաբար, լավ կլինի` ինքս էլ ձևակերպեմ խնդիրը: Ես, իհարկե, լրջորեն են վերաբերվում իմ գործին, թեման ու խնդիրն ուսումնասիրում եմ բոլոր կողմերից, բայց ինչո՞վ են զբաղված նորօրյա կառավարիչները: Facebook-ում երկու տող պակաս կարող են գրել, երկու մեկնաբանության քիչ պատասխանել, հակահեղափոխական ու հեղափոխական ուժերի մասին քիչ հիշատակել, լրատվամիջոցներին չպիտակավորել, փոխարենը հարցերին ծանոթանալ ըստ էության ու սովորել չիմացածը:
Քանի կար, ասում էին` թողեք սովորենք, ինչի հետ հասարակությունը համակերպվեց ու մեծահոգաբար ժամանակ տվեց: Բայց ի՞նչ են անում նրանք, սովորու՞մ են: Խստագույնս կասկածում եմ նրանց «ուսումնատենչության վրա», գոնե հարցազրույցներից ու ելույթներից դա չի զգացվում:
Մյուս կողմից, իմքայլականները հաշվի չեն նստում այն իրողության հետ, որ կյանքը միայն Facebook-ը չէ, դրանից դուրս մարդիկ կան, ապրում են, մտորում են, քննադատում են, ջղայնանում և ուրախանում են:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
